جلوگیری از سکته مغزی در سالمندان

سکته مغزی  در سالمندان زمانی رخ می دهد که جریان خون در بخشی از مغز قطع

و یا شدیدا محدود می شود و سلول های مغز گرسنه شده و شروع به مرگ می کنند. به این
ترتیب سکته مغزی مانند حمله قلبی در مغز است. اگر چه سکته مغزی یکی از علل مرگ و
میر در ایالات متحده می باشد, اما حدود ۸۰درصد از سکته های مغزی قابل پیشگیری
هستند.

یادگیری روشهای پیشگیری از سکته مغزی باعث می گردد تا از
وقوع سکته مغزی جلوگیری شود و از طرفی در صورت بروز ، از وقوع دوباره آن جلوگیری
می شود, زیرا خطر وقوع مجدد پس از اولین بار به مراتب بیشتر خواهد بود.

در ضمن لازم به ذکر است که اگرچه پدیده سکته مغزی و قلبی
دارای شباهت هایی می باشد، اما تفاوت های زیادی بین ارگان هایی که تحت تاثیر قرار
می دهند وجود دارد. یادگیری نحوه پیشگیری از سکته مغزی یا حمله قلبی بطور خودکار
بر نوع دیگر بیماری ها تاثیر ندارد. لطفا این مراحل را در ذهن داشته باشید.

انواع سکته مغزی

سه نوع سکته مغزی وجود دارد که می تواند یک فرد سالخورده را
تحت تاثیر قرار دهد. درک تفاوت بین این دسته ها اولین گام در یادگیری نحوه جلوگیری
از سکته مغزی است.

۱ـ سکته مغزی ایسکمیک

اسکمیا زمانی اتفاق می افتد که خون لخته شده در شریان ها
متوقف می گردد و سبب تنگی و یا انسداد مسیر جریان خون یک عضو حیاتی می شود. این
وضعیت می تواند به علت ایجاد چربی یا پلاک در رگ های خونی و یا به علت آلرژی رخ
دهد. سکته های ایسکمیک به طور کلی به دو نوع تقسیم می شوند :

ـ آمبولیک : یک سکته مغزی آمبولی، زمانی است که لخته خون در
جقسمت های دیگر بدن ایجاد می شود و از طریق رگ ها به مغز منتقل شده و در آنجا سبب
ایجاد سکته می گردد.

ترومبولیک : یک سکته مغزی ترومبولیک زمانی است که یک لخته
در یک رگ خونی ایجاد می شود ـ به نام ترومبوز ـ و سبب انسداد شریانی می شود که بر
مغز تاثیر دارد.

۲ـ سکته هموراژیک

در شرایطی که رگ های خونی ضعیف می شوند، ممکن است خون به
نواحی اطراف نشت پیدا کند. تناوب این امر سبب ایجاد تورم در رگهای خونی و انفجار
آنها شده که سبب خونریزی ناگهانی و خطرناک در مغز می گردد.

۳ـ حمله ایسکمیک گذرا (TIA)

یک حمله ایسکمیکی گذرا یک سکته «واقعی» نیست و گاهی اوقات
به عنوان «مینی سکته» توصیف می شود. TIA زمانی اتفاق
می افتد که چیزی مانند تنگ شدن رگهای خونی یا جریان خون پایین باعث توقف موقت
انتقال خون به مغز می شود. با اینحال، جریان خون در این موارد بصورت کامل قطع نشده
و تا مدت زمان کوتاهی آسیب جدی به مغز وارد نخواهد شد. بطور کلی TIA می تواند چندین دقیقه تا چند ساعت طول بکشد و علائم
سکته مغزی را بطور قانع کننده ای به نمایش بگذارد. TIA همچنین یک مورد اورژانسی پزشکی است و یک نشانه جدی برای
بیماری که در معرض خطر سکته مغزی است خواهد بود.

مهم ترین هدف این است که از بروز یک سکته مغزی کوچک در
افراد مسن پیشگیری شود, زیرا که بسیار شبیه آن است که از یک سکته مغزی طبیعی
جلوگیری کنیم.

چگونه از سکته مغزی در سالمندان جلوگیری کنیم؟

همانطور که گفته می شود، پیشگیری بهترین درمان است. چندین
عامل وجود دارد که می تواند باعث آسیب بیشتر به یک سکته شود.دانستن این فاکتورهای
یک گام کلیدی در کاهش خطر ابتلا به سکته مغزی  و سالمندان است.

داشتن یک رژیم غذایی سالم

این یک روش مستقیم برای کاهش خطر برای شما نیست، بلکه با
ارتقای سلامتی کلی آسیب پذیری شما را در برابر انواع بیماری های مزمن و حاد از
جمله سکته مغزی کاهش می یابد. محدود کردن مصرف سدیم، چربی های جامد، دانه های
تصفیه شده، شکر بیش از حد و گوشت قرمز. باید با سبزیجات، دانه های جامد و غذاهای
دریایی جایگزین شود.

مشارکت بیشتر در فعالیت های بدنی

اگر به دنبال راهی برای جلوگیری از سکته مغزی و سالمندان هستید، رژیم
غذایی و ورزش بهترین گزینه ها در پیش روی شماست. ۱۵۰ دقیقه فعالیت بدنی متوسط در
هفته و یا ۷۵ دقیقه فعالیت شدید، میتواند به اندازه کافی برای کاهش خطر سکته مغزی
تاثیرگذار باشد.

ترک سیگار

در میان سایر عوامل بهداشتی، سیگار کشیدن خطر ابتلا به سکته
مغزی به دلیل تشکیل لخته و ایجاد پلاک را تا دو برابر افزایش می دهد. روش های
مختلفی برای ترک سیگار مانند استفاده از برچسب های ترک سیگار یا قرص های ترک سیگار
برای ترک عادت بدون استرس موجود است که می توانید از آنها استفاده کنید.

مدیریت فیبریلاسیون دهلیزی (آریتمیک)

فیبریلاسیون دهلیزی یک شکل نامنظم از ضربان قلب است که
معمولا در افراد بالای ۶۰ سال مشاهده می گردد و یکی از عوامل اصلی سکته مغزی است.
ممکن است این بیماری را داشته باشید و آنرا درک نکنید زیرا هیچگونه علائم خاصی
ندارد. پزشک شما می تواند با آزمایشات لازم و آزمون هایی که انجام می دهد به وجود
این بیماری پی برده و با روشهای مختلف آن را مدیریت کند و خطر سکته مغزی وسالمندان  را کاهش
دهد.

رفع فشار خون

فشار خون بالا علت اصلی سکته مغزی است. در فشار خون بالا،
قلب مجبور است پمپ کردن را قوی تر کند و این نیروی اضافی سبب تضعیف رگ های خونی و
یا آسیب به آنها می شود. ترکیبی از رژیم غذایی و دارو می تواند بهترین گزینه برای
کنترل فشار خون و کاهش آسیب پذیری باشد. همچنین با این روش می توان کلسترول را نیز
کنترل نمود.

مدیریت دیابت

دیابت کنترل نشده می تواند دوره های طولانی از قند خون بالا
را ایجاد کند که سبب از بین رفتن عروق خونی می گردند. این فرایند باعث می شود, تا
با ایجاد لخته شما را در خطر سکته مغزی قرار دهد. نظارت مستمر بر سطح قند خون و در
صورت نیاز مصرف انسولین تمام راههای ممکن برای جلوگیری از این بیماری است.

علائم سکته مغزی در سالمندان

متاسفانه ممکن است حتی با اقدامات پیشگیرانه نیز سکته مغزی
را تجربه کنید. اگرچه ممکن است خطر کلی کمتر باشد, اما این پتانسیل وجود دارد.
دانستن اینکه چگونه علائم سکته مغزی را تشخیص دهید می تواند در دسترسی سریع به
مراقبت های پزشکی و جلوگیری از اثرات کامل سکته مغزی بسیار سودمند باشد, چراکه
برخی از این علائم چند دقیقه پیش از سکته بروز می کند. بنابراین سرعت تشخیص اولیه
و دسترسی به کمک اضطراری بسیار مهم می باشد.

علائم سکته مغزی عبارتند از :

• بی حسی در صورت یا دست و پا، اغلب ( و نه همیشه) فقط در یک طرف بدن
• مشکلات ناگهانی بینایی در یک یا هر دو چشم
• سردرد شدید و ناگهانی
• دشواری در برقراری ارتباط مانند عدم توانایی بیان کلمات خاص، لکنت زبان، یا
  ناتوانی کلی در صحبت کردن
• از دست دادن تعادل

این نکته کاملا روشن نیست که چرا زنان گاهی اوقات علائم
مختلفی را پیش از سکته مغزی و سالمندان  نسبت به مردان نشان می دهند. علاوه بر علائم بالا زنان
ممکن است موارد زیر را نیز تجربه کنند:

• سقوط ناگهانی
• تهوع ناگهانی
• ضعف عمومی
• درد قفسه سینه بصورت خود به خود
• تنگی نفس
• تشنج

تشخیص سکته مغزی

اگر دچار مشکل در یادآوری علائم سکته مغزی و سالمندان هستید یا نگرانید
که فرد دیگری آنرا فراموش کند کلمه اختصاری FAST را به خاطر بسپارید:

F (صورت) : اگر فرد سعی کند لبخند بزند یک طرف صورت بی حس
است .

A (بازو) : آیا شخص می تواند دو دست خود را به یک اندازه
بالا ببرد؟

S (گفتار) : یک جمله به فرد بگویید و از او بخواهید آنرا
تکرار کند.

T (زمان): اگر در هر یک از موارد فوق اختلال شدیدی دیدید،
این ممکن است نشانه سکته مغزی و سالمندان باشد و باید بلافاصله با اورژانس تماس بگیرید.

 

تفاوت اختلال دوقطبی و اختلال شخصیت مرزی

تشخیص این اختلال‌ها و تمایز بینشون نیاز به بررسی دقیق تخصصی داره و انقدر دشواره

که متخصصان هم گاهی دچار اشتباه میشن، پس در این مطلب، هدف، صرفا دادن اطلاعات

عمومی در موردشون هست.

نشانه‌های اختلال شخصیت مرزی
دشواری در تنظیم احساسات که منجر به تغییرات شدید در حالت روحی (مود) میشه، دمدمی

مزاجی، روابط شخصی بی‌ثبات (“دوستت دارم خیلی سریع میتونه تبدیل به “ازت متنفرم” بشه)،

به همراه عزت نفس و احساس ارزشمندی خیلی پایین که میتونه منجر به تمایل به خودکشی بشه.

همچنین احساس طرد شده بودن از جانب دوستان و خانواده، رفتار دمدمی مزاجی مثل پول

خرج کردن یا رانندگی بی‌ملاحظه، حالات روحی (مود) شدید مثل خشم، افسردگی و کج‌خلفی

که میتونه روزها طول بکشه.
عوامل ایجاد اختلال شخصیت مرزی نامشخصه ولی تحقیقات، عواملی مثل ژنتیک، محیط و کارکردهای

مغزی رو در به وجود اومدنش موثر میدونن.
در آمریکا ۱.۶ درصد از مردم اختلال شخصیت مرزی دارن اما این رقم تا ۵.۹ درصد هم در منابع دیگه

تخمین زده شده. همچنین ۷۵ درصد از موارد تشخیصی از اختلال شخصیت مرزی زن بودن.
همچنین در آمریکا ۲.۲ درصد از جمعیت دچار اختلال دو قطبی هستن که ۵۱ درصد هرگز تحت درمان

قرار نمیگیرن. خودکشی اولین عامل مرگ زودهنگام در افراد دچار اختلال دوقطبی هست و مرگ ۱۵

تا ۱۷ درصدشون به دلیل خودکشی است.
اختلال دو قطبی یا افسردگی-شیدایی (مانیک دیپرشن):
خیلی از ویژگی‌هاش مثل کج‌خلقی، تغییرات حالت روحی، و دمدمی مزاجی با اختلال شخصیت

مرزی مشترکه. اما شاخص اصلی تشخیص اختلال دو قطبی، فراز و فرودهای خیلی شدید در

حالات روحی هست. در حالت فراز، وجد شدید دارن که شامل هیجان و انرژی بیش از حد زیاد

هست. پرحرفی و انجام کارهای خطرناک از علائم این فاز است. در مقابل در نقاط فرود، روزهای

متوالی از افسردگی شدید و خستگی دارن که نمیتونن تمرکز کنن یا کار مفیدی بکنن. فرد دوقطبی

از حالت توهم در مورد داشتن توانایی های زیاد تا حالت کاملا ناامید و حس تهی بودن تغییر روحیه میده.
تفاوت‌ها
۱. اختلال مرزی از اونجایی که یک اختلال شخصیتی هست، علائمش پایدارترن در حالی که

در اختلال دو قطبی، دو حالت متفاوت (افسردگی و شیدایی) کاملا از هم تفکیک شده هستن

و بینش وقفه‌هایی وجود داره که تقریبا علائم هیچ کدوم از حالات در اونها دیده نمیشه.
فرد دارای شخصیت مرزی، یک سری خطوط پایه در شخصیتش دیده میشه که اضطراب، افسردگی،

حس پوچی، کج خلقی، خشم و مشکل داشتن در برقراری روابط با دیگران جزوشونه ولی در اختلال

دوقطبی، به سختی میشه یه هسته ی مرکزی برای شخصیت فرد پیدا کرد.
برای تشخیص اختلال دو قطبی باید فرد، حداقل یک فاز شدید شیدایی و سرخوشی {بدون علت}

رو تجربه کرده باشه.

۲. با نگاه به روابط شخصی، میشه اختلال‌های شخصیتی رو به خوبی تشخیص داد. افراد دچار

اختلال دوقطبی، گرچه ممکنه که روابط بین فردی اونها رو از یکی از دو حالت به حالت دیگه تغییر

حال بده ولی معمولا این تغییر حالت‌ها بدون دلیل بیرونی هستن در حالی که افراد دچار شخصیت

مرزی، بیشتر احتمال داره که تعاملاتشون با افراد دیگه، در تغییر حالت شدید اونا تاثیر داشته باشه.

۳. فرد دارای شخصیت مرزی، ممکنه در یک روز، بر اثر محرک‌های مختلف، حالات مختلف رو تجربه

کنه (به خاطر واکنش روانی بیش از اندازه به محرک‌های بیرونی). اما شخص دارای اختلال دوقطبی،

ممکنه روزها یا هفته‌ها در یکی از فازهای سرخوشی یا افسردگی باقی بمونه.

در پایان
هرچه این اختلال‌ها زودتر تشخیص داده بشن، میتونن سریع‌تر و موثرتر درمان بشن. تشخیص نادرست

میتونه حالشون رو بدتر بکنه و حتی خطرناک باشه. چون مثلا اگر بیمار دوقطبی، تشخیص شخصیت

مرزی داده بشه و بهش داروی ضد افسردگی تجویز بشه (چون شخصیت های مرزی اغلب در فاز افسردگی هستن)،

وقتی که وارد فاز شیدایی بشه، اون دارو وضعیتش رو تشدید میکنه و میتونه خطرناک باشه. ۶۹ درصد بیماران

دو قطبی در ابتدا تشخیص اشتباه در موردشون داده میشه و برای یک سومشون این تشخیص اشتباه

تا زمان طولانی ادامه پیدا میکنه.

افسردگی چیست؟2

افسردگی بیماری بسیار شایع عصر ماست و در تمامی جهان روندی فزاینده دارد.

این در حالی است که حدود نیمی از مبتلایان به افسردگی یا از بیماری خود بی خبرند

یا بیماری آن‌ها چیزی دیگر تشخیص داده شده است.

افسردگی یک بیماری اختصاصی نیست بلکه در تمام سنین و همه نژادها، هم در زنان و

هم در مردان ظاهر می‌شود. افسردگی بیماری ساده‌ای نیست بلکه انواع گوناگون دارد

به طوری که در بعضی افراد به صورت‌هایی ظاهر می‌شود که ما عموماً آن‌ها را افسردگی

نمی‌شناسیم. افسردگی پس از آنکه درمان شد غالباً باز می‌گردد.

بیشتر بدانید: نشانه های افسردگی چیست؟

افسردگی مسائل گوناگونی به همراه دارد. غیر از مسائل پزشکی و اندوه که بسیار شایع

است، فرد مبتلا به افسردگی خود را در کار‌ها مورد تبعیض و از نظر اجتماعی مطرود و حتی

منفور خانواده خودش می‌بیند. گاهی انزوای همراه افسردگی، بیمارانی را که وضعی درمان

پذیر دارند به دوری از مردم یا به سوی مرگ سوق می‌دهد. درباره افسردگی خبر‌های خوشی

نیز وجود دارد:بیشتر انواع افسردگی قابل درمان اند.

Depression که غالباً افسردگی بالینی، اختلالات خلق و خوی یا اختلالات عاطفی نامیده

می‌شود، بیمار را دچار آشفتگی اندیشه، آشفتگی عاطفی، تغییر رفتار و بیماری‌های جسمان

ی می‌کند.

افسردگی بالینی، از دیدگاه عملکرد‌های اجتماعی بیش از دیگر بیماری‌های مزمن، بیمار را

ناتوان می‌کند. افسردگی کبیر بیش از بیماری‌های مزمن ششی، التهاب مفصل و دیابت، ناتوان

کننده است. افسردگی یک نشانگان (Syndrom) یعنی مجموعه‌ای از علامات مرضی (Symptoms)

مختلف است.

ملاک‌های تشخیص افسردگی عبارت اند از:

1.  افسرده بودن خلق و خوی در بیشتر روزها، تقریباً هر روز.

2. کاهش آشکار علاقه یا میل به هر نوع فعالیت در زندگی.

3. کاهش یا افزایش قابل توجه وزن بر اثر کاهش یا افزایش اشتهای غذا خوردن.

4. بی خوابی یا پرخوابی در غالب شب ها.

5.  افزایش یا کاهش اعمال روانی حرکتی یا فعالیت‌های ذهنی.

6. خستگی یا کاهش انرژی.

7. احساس بی ارزشی یا گناهکار بودن.

8. کاهش توان اندیشیدن یا تمرکز ذهن و تصمیم گیری.

9. اندیشیدن به مرگ (نه ترسیدن از آن) و به خودکشی، بدون داشتن طرحی برای آن،

10. یا اقدام به خودکشی با طرحی از پیش ریخته.

داشتن حداقل پنج علامت یاد شده برای ابتلا به افسردگی کبیر کافی است. ولی علامات مرضی

یک و دو باید جزء آن علامت باشند. افسردگینمی‌تواند واکنش معمولی مرگ یک عزیز باشد.

همه افراد مبتلا به افسردگی تمام علامات مرضی این بیماری را ندارند و شدت علامات مرضی

در افراد مختلف متفاوت است.

معرفی انواع افسردگی

افسردگی اقسام گوناگون دارد، شایع‌ترین آن افسردگی کبیر است که فرد مبتلا به آن گاهی

شاد و خوشدل و موقتاً فعال می‌شود. نوعی از افسردگی کبیر به افسردگی مالیخولیایی

موسوم است که بیمار هیچ گاه از چیزی دلخوش نمی‌شود در حدود ۱۵ درصد مبتلایان به افسردگی

کبیر دچار افسردگی اوهام اند که معمولاً با خلق و خوی اندوهگین همراه است. مثلاً خود را

گناهکار و غیر قابل بخشش تصور می‌کنند. در حدود ۱۵ در صد مبتلایان به افسردگی کبیر نیز

دچار روان پریشی می‌شوند.

نوع دیگری از افسردگی وجود دارد به نام “افسردگی غیرمعمول” که بر خلاف اسمش شایع است.

علامات مرضی آن عکس علامات مرضی افسردگی معمولی است که مبتلایان کم می‌خوابند و کم

می‌خورند. مبتلایان به افسردگی غیر معمول زیاد می‌خوابند و زیاد می‌خورند و به سرعت اضافه وزن

پیدا می‌کنند. به قول یکی از متخصصان برجسته بیماری افسردگی (دونالد کلاین)، افسردگی غیر

معمول، “مزمن” است نه” دوره ای”؛ از بلوغ آغاز می‌شود و بیماران نسبت به همه امور کم توجه‌اند.

نوع دیگرافسردگی، روان رنجوری است که عموماً حدود دو سال طول می‌کشد و علامات مرضی آن

خفیف‌تر از افسردگی کبیر است، ولی همواره احساس ناراحتی می‌کنند.

شیوع افسردگی در قرن بیستم به خصوص بعد از دو جنگ جهانی بیشتر شده است، علت آن را مصرف

دارو و الکل، افزایش استرس و کاهش اشتغال گفته‌اند؛ علت دیگر افزایش افسردگی تغییرات

اساسی اجتماعی است. گروهی از روان شناسان بر این باورند که جامعه کنونی، کانونی ناسالم

در درون افراد به وجود آورده و آن‌ها را بیش از اندازه به رضایت خاطر و شکست‌های شخصی

وابسته کرده است.

آنچه گفته شد جنبه نظری دارد، ولی بعضی از پژوهشگران درباره جنبه علمی علت‌ها اظهار

نظر کرده اند. بر اساس پژوهش‌های آنها، تلویزیون ” منشاء عمده افسردگی است”Paul Kottl

روان پزشک مرکز پزشکی پنسیلوانیا کشف کرده است که ” ارتباط تنگانگی بین دسترسی مداوم

کودکان به تلویزیون و افسردگی کبیر در ۲۴ سالگی وجود دارد. “Kottl می‌نویسد:

” اثرات اجتماعی برنامه‌های چند ساعته تلویزیونی، باید از دلایل شروع زودرس افسردگی کبیر در

نوجوانان به حساب آید، هزاران ساعت تماشای تلویزیون، کودکان ما را در معرض خشونت‌های ابلهانه

مکرر قرار می‌دهد و آن‌ها را هر چه بیشتر از تماس‌های اجتماعی با همسالان و خانواده دور می‌کند. ”

افسردگی کبیر بیشتر در دهه‌های سوم و چهارم زندگی ظاهر می‌گردد و در غالب افراد بین شش

ماه تا یک سال، حتی بدون درمان رفع می‌شود؛ ولی اگر درمان شود بعد از چند هفته از بین می‌رود.

بازگشت افسردگی در بیش از نیمی از افراد ظرف دو سال بعد از رویداد نخستین رخ می‌دهد. خطر

افسردگی با تعداد بازگشت‌ها افزایش می‌یابد. بدین معنی که بعد از دو بازگشت، هفتاد در صد و بعد

از سه بازگشت به نود درصد می‌رسد.

عوامل زیر خطر بازگشت افسردگی را افزایش می‌دهند

• اگر نخستین افسردگی پیش از بیست سالگی رخ داده باشد و سابقه خانوادگی موجود باشد.
• اگرنخستین افسردگی شدید باشد و دیر به درمان اقدام شده باشد؛
• اگر بیماری روانی دیگری نیز وجود داشته باشد.
• اگر فرد نسبت به استرس‌ها یا دیگر عوامل اجتماعی آسیب پذیرتر باشد.
• اگر فرد از افسردگی قبلی کاملاً بهبود نیافته باشد؛
• گر افسردگی در اواخر عمر رخ داده باشد

علائم جسمی و فیزیکی افسردگی و اضطراب

افسردگی می‌تواند باعث بروز علایم جسمی (فیزیکی) نیز شود.

افراد افسرده اغلب به این نتیجه می‌رسند که آن‌ها دارای یک بیماری جسمی هستند، زیرا احساس

خستگی زیاد و درد دارند.

افسردگی چه مشکلات جسمی ایجاد می‌کند

افسردگی بیماری است که ممکن است در هر سنی برای یک فرد ایجاد شود. افسردگی علائم

روحی و جسمی خاصی دارد که بروز هریک از این علائم بر کیفیت زندگی او تاثیر میگذارد.

این که گه گاه احساس ناراحتی کنیم، طبیعی است، اما افسرده بودن یک چیز کاملا متفاوت است.

افسردگی می‌تواند علائم گوناگونی داشته باشد که هم روحی است و هم جسمی. این علائم و

عوارض، زندگی روزمره‌ی فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهند.

آن‌هایی که افسردگی دارند، احساس اندوه، ناامیدی و تنهایی کرده و معمولا علاقه و تمایل خود را

به چیز‌هایی که زمانی برای شان لذت بخش بوده از دست می‌دهند. تمام این احساسات می‌توانند

در توانایی فرد برای عملکرد مناسب مداخله کرده و اثری وحشتناک بر کیفیت زندگی او بگذارند.

هر چند خیلی از افراد نسبت به علائم روحی افسردگی آگاهی دارند، اما علائم جسمی مربوط به

افسردگی اغلب نادیده گرفته می‌شود، چون ظاهرا ارتباطی دیده نمی‌شود. برای فهم و درک افسردگی

باید از علائم جسمی آن نیز مطلع باشید تا به موقع آن را تشخیص داده و به دنبال درمان بروید.

۸ نشانه جسمی افسردگی

• ۱. افزایش یا کاهش وزن

افسردگی، روی هورمون‌های تنظیم کننده‌ی اشتها اثر گذاشته و باعث می‌شود میل داشته باشید

بیشتر یا کمتر از حد معمول غذا بخورید. همچنین مشکلات خواب ِ. مربوط به افسردگی هم می‌تواند

مشکل اشتها را تشدید کند، چون کمبود خواب هم هورمون‌های گرسنگی و سیری را مختل می‌کند.

مطالعه‌ای که در سال ۲۰۰۸ در نشریه‌ روانشناسی سلامت منتشر شد گزارش می‌دهد که افراد

افسرده، به میزان زیادی در معرض ابتلا به چاقی هستند. این یافته ها، نتیجه‌ی مرور و بررسی اطلاعات

جمع آوری شده از ۱۶ مطالعه هستند. اگر شما یا کسی که می‌شناسید، تغییرات نسبتا ناگهانی

در وزن داشته است، لازم است به پزشک مراجعه کرده تا احتمال افسردگی بررسی شود.

• ۲. احساس درد

گاهی درد عضله یا مفصل می‌تواند نشاندهنده‌ی افسردگی باشد. وقتی شما احساسات خود را درون

تان نگه می‌دارید، این احساسات نهایتا به شکل درد‌های جسمی بروز خواهند کرد. فرقی نمی‌کند

سردرد باشد یا کمردرد، هیجانات و احساسات سرکوب شده می‌توانند درد‌های جسمی را تشدید کنند.

مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۴ انجام شده و در PLOS ONE منتشر شد دریافت بیمارانی که افسردگی

دارند یا افسردگی شان درمان شده یا دچار اختلال اضطراب هستند و همچنین آن‌هایی که علائم

شدیدتری دارند، در مقایسه با آن‌هایی که افسردگی یا اضطراب ندارند، درد‌های طاقت فرسای بیشتری

از نظر قلبی و تنفسی دارند. همچنین کمردرد در میان افراد دچار اختلالات خلقی یا اضطرابی شایع

است. دلیلش هم این است که افراد افسرده، عادت به پایین انداختن شانه‌ها دارند که منجر به

کمردرد می‌شود.

• ۳. مشکلات معده

بین مشکلات گوارشی- نفخ و یبوست و سندرم روده‌ی تخریک پذیر و … – و افسردگی نیز ارتباط وجود

دارد. روده نسبت به وضعیت روحی واکنش نشان می‌دهد. همچنین سلول‌های عصبی موجود در روده‌ی

شما، ۸۰ تا ۹۰ درصد سروتونین بدن تان را تولید می‌کنند. سروتونین، یک فرارسان ِ. عصبی ِ. بهبود دهنده‌ی

خلق و خوست.

ضمنا افراد افسرده بیشتر به غذا‌های بسیار شیرین تمایل دارند که موجب التهاب مغز شده و تعادل

باکتری‌های خوب و بد را در روده بهم می‌زند. مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۱ توسط دانشکده‌ی پزشکی

دانشگاه استنفورد انجام شد اینطور اعلام می‌کند که برخی از بیماری‌های روانشناسی مانند افسردگی

بیشتر می‌توانند نتیجه‌ی اختلالات معدی و روده‌ای مانند سندرم روده‌ی تحریک پذیر باشند تا علت آن.

مطالعه‌ی دیگری هم که در سال ۲۰۱۴ صورت گرفته و نتایج آن در سالنامه‌ی روده شناسی منتشر

شد گزارش می‌دهد، اضطراب و افسردگی هر دو به سندرم روده‌ی تحریک پذیر و کولیت زخمی مربوط

هستند. یک ارتباط دیگری که بین این اختلالات روانشناسی و ناهنجاری‌های گوارشی وجود دارد این

است که بیماری‌های روده‌ای و معده‌ای مزمن می‌توانند روی رفتار‌های روانی – اجتماعی اثر بگذارند.

در مطالعه‌ی جدیدتری که در سال ۲۰۱۶ انجام شده و در PLOS ONE منتشر شد، محققان اطلاعات

مربوط به ۶۴۸۳ نوجوان آمریکایی را تجزیه و تحلیل کرده و دریافتند کودکان و نوجوانانی که سابقا از

ناهنجاری‌های روحی خاصی رنج می‌برده اند، به دفعات بیشتری دچار بیماری‌های جسمی می‌شوند.

• ۴. مشکلات پوستی

هورمون‌های استرس به پوست آسیب می‌زنند. افسردگی باعث افزایش سطح هورمون کورتیزول

می‌شود بنابراین مشاهده‌ی مشکلات پوستی در میان افراد مبتلا به افسردگی، شایع است. حتی

افسردگی می‌تواند بیماری های، چون اگزما، پسوریازیس و آکنه را تشدید کند.

بنا به گزارشی از Dermatologic Clinics، تقریبا ۳۰ درصد از بیماران پوستی، دچار اختلالات روانپزشکی

هستند. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۵ نشان داد افسردگی و اضطراب در میان بیماران مبتلا به پسوریازیس،

درماتیت آتوپیک، اگزمای دست و زخم‌های پا شایع است. ارتباط بین افسردگی و مشکلات پوستی

ممکن است به دلیل خودنادیده انگاری باشد که از پیامد‌های معمول در افسردگیست.

• ۵. میگرن

سردرد‌ها و میگرن هم مانند درد‌های مزمن، با افسردگی مرتبط هستند. هر چند افسردگی می‌تواند

منجر به میگرن شود، اما خود ِ. افسردگی یک علامت شایع در افراد مبتلا به سردرد‌های میگرنی است.

میگرن می‌تواند دلیل ِ. پنهان ابتلا به اختلالات خلق و خو مانند افسردگی باشد و یا برعکس. این

ارتباط مخصوصا در افرادی که تجربه‌ی میگرن همراه با هشداردهنده‌ی حسی (آئورا) هستند، قوی‌تر

است؛ آئورا، دیدن جرقه‌های نور، نقاط کور و یا سوزن سوزن شدن دست‌ها و پا‌ها حین یک حمله‌ی میگرن است.

مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۱ در نشریه‌ی سردرد و درد منتشر شد گزارش می‌دهد آن‌هایی که دچار

میگرن همراه با آئورا هستند، بیشتر از کسانی که میگرن بدون آئورا را تجربه می‌کنند، در معرض افسردگی هستند.

 

• ۶. مشکلات خواب

افسردگی می‌تواند طیف وسیعی از مشکلات مربوط به خواب را به بار بیاورد، شامل مشکل در به

خواب رفتن، مشکل در خواب مستمر و خواب آلودگی در طول روز. افسردگی اغلب همراه با کمبود

انرژی و احساس گیج کننده‌ی خستگی است که می‌تواند جزو ناتوان کننده‌ترین علامت‌های افسردگی

باشد. نکته‌ی عجیبی که وجود دارد این است که با وجود اینکه ممکن است خیلی احساس خستگی

و خواب آلودگی کنید، اما خواب تان کیفیت خوبی نداشته باشد.

نداشتن خواب با کیفیت و آرامشبخش می‌تواند موجب اضطراب شده و بیماری تان را بدتر کند. مطالعه‌ای

که در سال ۲۰۰۸ انجام شد گزارش می‌دهد، ناآرامی‌ها و شوریدگی‌های ذهنی و عینی در افسردگی

بسیار شایع هستند که آزاردهنده، فرسوده کننده و معمولا درمان نشده باقی می‌مانند. اختلالات خواب

بیانگر تغییراتی در عملکرد فرارسان‌های عصبی در مغز هستند که آسیب‌های چشمگیری به کیفیت

زندگی وارد می‌کنند.

• ۷. درد قفسه سینه

درد قفسه سینه، علامتی معروف در بیماری‌های قلبی علائم جسمی افسردگی است. اما چیزی که خیلی از افراد نمی‌دانند

این است که درد قفسه سینه، با افسردگی ارتباط دارد و برعکس. افسردگی می‌تواند روی ریتم قلب

اثر بگذارد، فشار خون را بالا ببرد و انسولین را افزایش بدهد، کلسترول و هورمون استرس را هم افزایش بدهد.

مطالعه‌ای در سال ۱۹۹۸ انجام شد نشان داد افسردگی بالینی می‌تواند یک ریسک فاکتور غیروابسته

برای بیماری عروق کرونری، ده‌ها سال بعد از شروع افسردگی بالینی باشد. افراد افسرده، یک سیستم

استرس بیولوژیکی اختلال گر دارند که توصیه می‌شود افراد دچار افسردگی شدید، آزمایشات مربوط به

بیماری‌های قلبی و عروقی را حتما انجام بدهند. همچنین مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۳ نشان دریافت، آن‌هایی

که دچار نارسایی‌های قلبی هستند و افسردگی علائم جسمی افسردگی  متوسط یا شدید دارند، در مقایسه با آن‌هایی که

افسردگی ندارند، چهار برابر بیشتر در معرض مرگ زودرس اند.

• ۸. مشکلات دهان و دندان

افسردگی می‌تواند روی سلامت دهان و دندان‌ها نیز اثر بگذارد که عموما به دلیل عدم رعایت کافی

بهداشت و مراقبت‌های فردی است که از پیامد‌های افسردگی می‌تواند باشد. محققان دریافتند

افسردگی و اضطراب موجب از دست دادن دندان می‌شود.

مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۶ انجام شد توصیه کرده است امروزه روانشناسان باید از عواقب رژیم غذایی

نامناسب و دارو‌های روانپزشکی که بیماران دچار افسردگی مصرف می‌کنند آگاه باشند و اقدامات لازم

برای بررسی وضعیت بهداشت دهان و دندان را انجام دهند.

 

منبع :گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان،

آموزش تصویری تزریق عضلانی به خود و دیگران

آمپول زدن برای بسیاری از افراد بسیار ترسناک است و تصور می‌کنند که درد زیادی

دارد. البته برخی از داروهای روغنی که باید آهسته به عضلات بدن تزریق شوند با

اندکی سوزش همراه هستند اما به صورت کلی، آمپول درد ندارد. فقط دلهره‌آور است.

برای انجام تزریقات عضلانی فرد باید مهارت و تخصص کافی داشته باشد. آمپول زدن

اگر درست انجام نشود می‌تواند خطرات زیادی به همراه داشته باشد از هوا گرفتن سرنگ

گرفته تا شکستن سوزن در بدن.

بنابراین بسیار مهم است از مهارت فردی که قرار است برایتان آمپول بزند مطمئن شوید.

اما گاهی انسان در شرایطی گرفتار می‌شود که شاید دسترسی به فرد دیگری وجود

نداشته باشد. یا موقعیتی پیش بیاید که شما به تزریق آمپول به بیمار بتوانید سلامتی را

به او هدیه کنید. پس لازم است این مهارت را بیاموزید.

ما در ادامه به صورت تصویری طریقه تزریق عضلانی را آموزش داده‌ایم. امید که مورد توجه

تان قرار بگیرد

آماده شدن

• مطمئن شوید که آمپول باید حتما تزریق شود.
• درست بودن دارو و اندازه سرنگ را چک کنید. همچنین تاریخ انقضای آنها را هم کنترل کنید.
• دست‌های خود را با آب ولرم و صابون تمیز بشویید و با دستمال کاغذی (نه حوله) خشک کنید.
• نور اتاق باید کامل باشد. از بیمار بخواهید دراز بکشید و عضلاتش را شل کند.
• دستکش یک‌بار مصرف بدست کنید. با کمی الکل آنها را استرلیزه کنید.
• پنبه را به الکل آغشته کنید.

روش صحیح تزریق آمپول

• اگر دارو سرد است آن را گرم کنید.
• سرنگ را از بسته آن خارج کنید.
• آمپول را باز کنید و دارو را داخل سرنگ بکشید. اگر در آمپول چوب‌پننه‌ای بود و سوزنِ سرنگ
• بدرستی داخل آن نمی‌رفت، حتما سوزن را عوض کنید زیرا ممکن است به اندازه کافی تیز
• و درست نباشد.
• اگر بنا به هر دلیلی نوک سوزن سرنگ را لمس کردید، حتما آن را عوض کنید.
• پس از گذاشتن سوزن جدید روی سرنگ، هوای اضافه آن را خالی کنید.
• یک علامت + روی باسن بیمار تصور کنید. سوزن سرنگ را در مرکز آن باید وارد کنید.
• محل تزریق معمولا قسمت فوقانی خارجی یا ربع فوقانی خارجی باسن در حدود ۵-۸ سانتی
• متر پایین تر از کرست ایلیاک است.
• 
• پیش از وارد کردن سوزن، پنبه الکی را در محل موردنظر بمالید.
• سوزن را عمود بر بدن بزنید. یعنی باید حتما زاویه ۹۰ درجه داشته باشد.
• با سرعت بالا، دو سوم سوزن را در عضله وارد کنید. یک سوم سوزن سرنگ باید بیرون بدن بماند.
• به آرامی دارو را به بدن تزریق کنید.
• با یک دست بدن را بگیرید و با دست دیگر سرنگ را وارد کنید. از تکان دادن سرنگ روی
• بدن خودداری کنید.
• پس از تمام شدن دارو، پنبه الکلی را در کنار سوزن بگذارید. به آرامی سوزن را بیرون بکشید.
• پنبه را روی محل آمپول فشار دهید.
• همه بخش‌های سرنگ را دور بیندازید.
• دست‌های خود را بشویید.

• آموزش تصویری تزریق آمپول به خود

• 
• برای تزریق آمپول به باسن خود باید از آینه کمک بگیرید. اما اگر این کار برایتان سخت بود،
• سرنگ را روی ران پا بزنید.
• برای این منظور، روی صندلی بنشینید.
• با دست عضله را بگیرید و سپس سرنگ را وارد کنید.
• 

چطور از زخم محل جراحی مراقبت کنیم؟

بعد از عمل جراحی ، بایستی از محل بریدگی آن مراقبت نمایید تا بهبود پیدا

کند. مراقبت دقیق و صحیح از زخم جراحی، اثر بجامانده از آن (اسکار)، درد

و ناراحتی آن و خطر بروز مشکلاتی مانند عفونت زخم را کم می کند.

پزشک جراح برای بستن محل برش جراحی از بخیه، گیره فلزی، چسب مایع بافتی

(مخصوص بدن) و یا نوار چسب جراحی استفاده می کند (تصویر روبرو).

شما نیز باید محل جراحی را تمیز نگه دارید و مراقب باشید تا چرک نکند و

طبق دستور پزشک، پانسمان آن را عوض کنید.

نکات لازم برای کاهش خطر عفونت محل جراحی
– از پزشک خود بپرسید تا کی نباید به محل جراحی آب بخورد، یعنی کی می توانید آن

قسمت را بشویید. سپس به هر آنچه پزشک تان گفت، با دقت عمل کنید.

– هر روز محل جراحی شده را بررسی کنید تا چرک (عفونت) نکرده باشد. اگر علائم

عفونت را در آنجا دیدید، به پزشک خود مراجعه کنید.

– طبق دستور پزشک، پانسمان محل جراحی را عوض کنید.

کارهایی که نباید بعد از جراحی انجام دهید
– محل زخم جراحی را نخارانید و نمالید.

– نوار چسب روی محل جراحی را تا زمانی که پزشک به شما اجازه نداده، برندارید.

– کرمی روی محل جراحی نمالید و پودری روی آن نریزید.

– محل زخم جراحی را جلوی نور مستقیم خورشید قرار ندهید.

– حمام نروید، مگر اینکه محل زخم جراحی را خشک نگه دارید. طی این مدت می توانید

با یک لیف مرطوب، بدن خود (به جز محل جراحی) را پاک کنید.
اگر پزشک اجازه داد که حمام بروید، قبل از استحمام، روی محل پانسمان جراحی خود

را با یک کیسه نایلونی بپوشانید تا آب به این قسمت نخورد و خشک بماند.

ممکن است بعد از جراحی، کمی احساس سوزش، خارش، درد و بی حسی در محل برش

جراحی داشته باشید. همچنین ممکن است کمی ترشح و کبودی و برآمدگی کوچکی در

این قسمت مشاهده کنید. البته باید گفت این علائم طبیعی هستند و جای نگرانی ندارد.

به محل زخم جراحی، الکل، آب اکسیژنه (پراکسید هیدروژن) و بتادین نزنید، زیرا باعث آسیب

بافت و تاخیر در بهبودی زخم می شود

نشانه های عفونت محل جراحی
اگر علائم زیر را در محل برش جراحی خود مشاهده کریدید، به پزشک مراجعه کنید:
– ترشحات زرد یا سبز رنگ که زیاد می شوند.
– تغییر بوی ترشحات محل جراحی
– تغییر اندازه برش جراحی
– قرمزی یا سفت شدن اطراف برش جراحی
– احساس داغ بودن محل برش جراحی موقع دست زدن به آن
– تب
– افزایش درد و یا درد غیر عادی
– خونریزی زیاد که پانسمان را خیس کند.

عوض کردن پانسمان محل جراحی
قبل از تعویض پانسمان خود، وسایل زیر را آماده کنید:
گاز استریل، نوار پانسمان، دستکش جراحی، نوار چسب مخصوص بدن، کیسه نایلونی و قیچی.

سپس به ترتیب زیر عمل کنید:
– دست های خود را با آب و صابون بشویید و دستکش لاستیکی جراحی بپوشید.

– چسب پانسمان قبلی را بلند کرده و پانسمان را بردارید.

– اگر پزشک به شما اجازه داد، محل جراحی را تمیز کرده و بشویید.

– ببینید علائم عفونت در محل برش جراحی دیده می شود یا نه.

– گوشه ای از گاز استریل تمیز را بگیرید و روی محل برش جراحی بگذارید.

– به چهار گوشه گاز استریل نوار چسب بزنید.

– مواد کثیف پانسمان قبلی را در یک کیسه نایلونی بریزید. سپس در کیسه را گره بزنید و دور بیندازید.

– دستکش ها را در آورید.

– مجددا دست های خود را با آب و صابون بشویید و خشک کنید.

تمیز کردن محل جراحی
– محل زخم جراحی را به آرامی با آب و صابون بشویید. البته

این کار را زمانی می توانید انجام دهید که از نظر پزشک، زدن

آب به محل زخم ایرادی نداشته باشد.

– زخم محل جراحی را نخراشید و یا در آب غوطه ور نکنید (مثلا در وان حمام).

– به محل زخم جراحی، الکل، آب اکسیژنه (پراکسید هیدروژن) و بتادین نزنید، زیرا باعث

آسیب بافت و تاخیر در بهبودی زخم می شود.

– قبل از پانسمان مجدد زخم جراحی، اجازه دهید زخم هوا بخورد تا خشک شود و یا

با دستمالی تمیز به آرامی آن را خشک کنید.

مراقبت از بخیه جراحی
محل بخیه جراحی در حالت عادی کمی قرمز می شود و ورم می کند.

کمی هم سوزش و خارش دارد.

چند روز اول بعد از عمل جراحی ، کمی ترشح در محل بخیه دیده می شود که جای نگرانی ندارد.

ولی اگر بعد از چند روز، میزان ترشحات کم نشد و یا رنگ آن قرمز روشن به همراه

خون بود و یا چرکی شد، حتما به پزشک خود مراجعه کنید.

ممکن است پزشک به جای بخیه زدن محل جراحی و گذاشتن پانسمان روی آن،

از چسب مایع مخصوص بافت بدن و یا نوار چسب مخصوص جراحی برای بستن

بریدگی جراحی استفاده کند.

۳ تا ۹ ماه بعد از عمل جراحی، از تماس مستقیم نور آفتاب با زخم محل جراحی

خودداری کنید

اگر از چسب مایع بافتی استفاده شود، به محض خیس شدن محل جراحی، باید

فورا آن را خشک کنید. چسب مایع بافتی بعد از مدتی به طور خودبخود می افتد.

اگر از نوار چسب مخصوص جراحی استفاده شود، به آن دست نزنید تا خودش

شل شود و بیفتد.

سایر نکات لازم برای مراقبت از محل عمل جراحی
بعد از برخی عمل  جراحی ، غیر از موارد گفته شده در بالا، پزشک دستورات

خاصی به شما می دهد. با دقت به تمام دستورات پزشک خود عمل کنید.

اگر دستوری از دستورات پزشک خود را متوجه نشدید و یا اگر سئوالی برایتان

پیش آمد، از پزشک خود بپرسید.

اگر درد محل جراحی شما زیاد شد و یا اگر فکر کردید چرک کرده است،

به پزشک خود مراجعه کنید.

۳ تا ۹ ماه بعد از عمل جراحی ، از تماس مستقیم نور آفتاب با زخم محل

عمل جراحی خودداری کنید.

بعد از اینکه زخم جراحی شما بهبود پیدا کند، پوست جدیدی روی محل برش جراحی

ایجاد می شود. این پوست تازه به نور خورشید خیلی حساس است و به راحتی

دچار آفتاب سوختگی می شود.

اگر این پوست نو و تازه دچار آفتاب سوختگی شود، اسکار بدی از خود روی پوست

بدن برجای می گذارد. پس آن را جلوی نور آفتاب نگیرید.

کبد چرب تحت عنوان “سوءالقنیه”

نام بیماری “کبد چرب” در کتب طب ایرانی تحت عنوان “سوءالقنیه” است که می‌تواند مقدمه بیماری استسقا یا سیروز کبدی باشد.

مجدّانه توصیه و تأکید می‌کنیم از سونوگرافیهای بی‌مورد برای تشخیص کبد چرب خودداری کنید چرا که

سونوگرافیها عوارض جبران‌ناپذیری بر بافتهای کبدی و کلیوی وارد می‌کند.

در ادامه علائم کبد چرب آمده و چنانچه از حالات زیر برخوردارید‌، برای درمان کبد چرب‌، وقت را تلف نکنید:

ــ زرد بودن بار روی زبان

ــ زرد بودن سفیدی اسکلروز چشم

ــ کک‌ومک و لک صورت

ــ ترش کردن و ریفلاکس گوارشی

ــ طعم دهان تلخ و بدمزه صبحگاهی

ــ جوش صورت و پشت کمر و روی بازوها

ــ عصبانیت و پرخاشگری، زود از کوره دررفتن

ــ درد مچ پاها و پیچ‌خوردگیهای مکرر مچ پاها

ــ ریزش موی شدید

ــ احساس مورچه‌روی در نواحی مختلف بدن

ــ خونریزیهای شدید عادت ماهیانه در زنان

ــ حالت چسبندگی داشتن مدفوع به کاسه توالت

(که نیاز به شست‌وشوی مدفوع با فشار زیاد آب باشد)

ــ پرش پلک راست در اکثر مواقع

ــ زرد شدن پیراهن در ناحیه زیر بغل و بدبو بودن عرق

ــ احساس سوزن‌سوزن شدن انتهای دست و پاها

ــ درد در سمت راست حفره شکمی که به‌سمت بین دو کتف انتشار داشته باشد.

عفونت‌های مجاری ادرار در بارداری

با شنیدن عبارت عفونت مجاری ادرار در بارداری ، ممکن است به عفونت مثانه و علائم همراه

آن مانند نیاز مکرر و ضروری برای ادرار کردن و احساس سوزش هنگام ادرار فکر کنید،

ولی این تمام ماجرا نیست. در این مطلب با نشانه‌ها، راه‌های پیشگیری و درمان

عفونت‌های مجاری ادرار آشنا خواهید شد.

انواع عفونت ادراری

عفونت مجاری ادرار ممکن است در هر یک از بخش‌های مجاری ادرار ایجاد شود.

مجاری ادرار شامل کلیه‌هاست که ادرار در آنها ساخته می‌شود و مسیرهایی که

ادرار را از کلیه به مثانه منتقل می‌کند و از آنجا به مجاری دفع ادرار که ادرار را از مثانه

به محل دفع آن هدایت می‌کند. به‌طورکلی عفونت‌های مجاری ادرار توسط باکتری‌هایی

به وجود می‌آید که از طریق پوست، واژن یا مقعد شما وارد مجاری ادرار می‌شود.

چند نوع شایع عفونت ادراری وجود دارد:

در این مقاله مطالعه می‌کنید:

• انواع عفونت ادراری
• علائم عفونت مثانه
• علائم عفونت کلیه
• عفونت ادراری بدون وجود علامت
• درمان عفونت کلیه
• احتمال افزایش ابتلا به عفونت مجاری ادرار
• راه‌های جلوگیری از ابتلا به عفونت ادراری
• عفونت مثانه: بیشتر مواقع، باکتری‌ها در مثانه متوقف و در همان محل تکثیر می‌شوند
• که باعث التهاب و ایجاد علائم عفونت مثانه خواهد شد. التهاب مثانه یا سیستیت در
• خانم‌های متاهل که رابطۀ جنسی دارند، بین سن ۲۰ تا ۵۰ سال نسبتاً شایع است.

  عفونت کلیه: باکتری‌ها ممکن است از مثانه به سمت یک یا هر دو کلیه حرکت کنند.

• عفونت کلیه یا پیلونفریت؛Pyelonephritis، شایع‌ترین عارضۀ جدی پزشکی در دوران
• بارداری است. این عفونت می‌تواند به جریان خون گسترش یابد و زندگی شخص را تهدید
• کند. همچنین عفونت کلیه ممکن است عواقب جدی برای کودک داشته باشد. این
• عارضه خطرزایمان زودرس و تولد نوزاد کم‌وزن را افزایش می‌دهد و همچنین ممکن
• است باعث مرگ جنین یا تولد نوزاد مرده شود.

  عفونت بدون علامت: این امکان وجود دارد که باکتری‌ها در مجاری ادرار وجود داشته

• باشند، اما هیچ نشانه‌ای از وجود آنها بروز نکند. این وضعیت به نام باکتریوری بدون
• علامت شناخته می‌شود. تا زمانی که فرد باردار نباشد، این شرایط مشکلی را ایجاد
• نمی‌کند و معمولاً خودبه‌خود از بین می‌رود. با این حال باکتریوری بدون علامتی که
• معالجه نشود، در دوران بارداری خطر ابتلا به عفونت کلیه را به میزان قابل توجهی افزایش
• می‌دهد و با زایمان زودرس و وزن کم نوزاد هنگام تولد همراه است. این امر یکی از دلایلی
• است که به علت آن در دوران باردای باید به شکل منظم آزمایش ادرار انجام شود.

  علائم عفونت مثانه

  علائم عفونت مثانه یا سیستیت در زنان متفاوت است، اما علائم شایع و رایج آن

• عبارت است از:
  • درد، ناراحتی یا سوزش هنگام دفع ادرار و احتمالاً هنگام نزدیکی جنسی
  • ناراحتی لگن یا درد پایین شکم و اغلب در بالای استخوان اندام تناسلی
  • نیاز شدید به ادرار و همچنین ناتوانی در کنترل ادرار، حتی با وجود ادرار بسیار کمی در مثانه

  همچنین ممکن است که ادرار بدبو یا کدر به نظر برسد یا در آن خون مشاهده شود.

• ممکن است تب با درجۀ پایین ایجاد شود، اما بیشتر وقت‌ها دمای بدن طبیعی باقی
• خواهد ماند. از آنجا که نیاز مکرر به دفع ادرار در دوران بارداری مشکل شایعی است،
• تشخیص عفونت مثانه ممکن است کمی سخت باشد، به خصوص اگر سایر علائم
• خفیف باشد. اگر فکر می‌کنید ممکن است دچار عفونت شده باشید با پزشک
• خود تماس بگیرید تا نسبت به درخواست آزمایش ادرار اقدام کند.

  علائم عفونت کلیه

  اگر هر گونه علائم مربوط به عفونت کلیه مشاهده شود، بلافاصله نیاز به

• دریافت مراقبت‌های پزشکی وجود دارد. این علائم اغلب به صورت ناگهانی ظاهر
• می‌شود که عبارتند از:
  • تهوع و استفراغ
  • تب بالا و اغلب همراه با لرز یا عرق
  • درد در قسمت پایین و پشت یا پهلوها، زیر دنده‌ها در یک سمت یا هر دو سمت
  • بدن و احتمالاً در ناحیۀ شکم

  همچنین ممکن است در ادرار، خون یا چرک مشاهده شود و برخی علائم عفونت

• مثانه نیز وجود داشته باشد.

  عفونت ادراری بدون وجود علامت

  عفونت بدون علامت، احتمال تولد کودک نارس و کم‌وزن را افزایش می‌دهد. اگر این

• عفونت درمان نشود، احتمال ابتلا به عفونت کلیه در بارداری تا میزان قابل توجهی
• افزایش می‌یابد. با این حال پس از درمان مناسب، این خطر به طور چشمگیری
• کاهش می‌یاید. پزشک در اولین معاینۀ بارداری برای بررسی هر نوع عفونت و باکتری
• در مجاری ادرار، صرف نظر از این که آیا نشانۀ عفونت وجود دارد یا خیر، آزمایش
• ادرار کامل شامل کشت ادرار تجویز خواهد کرد. اگر نتیجۀ کشت ادرار منفی باشد،
• احتمال این که فرد در دورۀ بارداری دچار عفونت ادراری شود نیز کم خواهد بود. اگر
• نتیجۀ کشت ادرار مثبت باشد، درمان با آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی بی‌خطر برای
• دورۀ بارداری انجام خواهد شد.

  انتظار می‌رود مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها طی یک دورۀ کامل و معمولاً بعد از یک هفته

• عفونت را برطرف کند. پس از دورۀ درمان برای اطمینان از برطرف شدن عفونت، آزمایش
• دوباره انجام می‌شود. اگر عفونت برطرف نشده باشد، درمان با استفاده از یک آنتی‌بیوتیک
• دیگر تکرار خواهد شد. تکرار آزمایش کشت ادرار باید در فواصل منظم در طول دوران
• بارداری انجام شود تا این اطمینان حاصل شود که فرد دچار عفونت دیگری نشده باشد.
• اگر عفونت تکرار شود، فرد مجدداً تحت درمان قرار می‌گیرد و به احتمال زیاد در تمام
• دورۀ بارداری یک دُز کم از آنتی‌بیوتیک برای جلوگیری از بروز مجدد عفونت دریافت خواهد کرد.

  درمان عفونت کلیه

  اگر مادر باردار در دوران بارداری دچار عفونت کلیه شود، ممکن است لازم باشد در بیمارستان

• بستری شود و آنتی‌بیوتیک وریدی دریافت کند. در این مدت مادر و جنین به دقت تحت مراقبت
• پزشکی قرار می‌گیرند. دمای بدن، فشار خون، نبض، تنفس، توانایی تولید ادرار، ضربان قلب
• کودک و هر نشانه‌ای از زایمان زودرس برخی از مواردی است که در این مدت تحت نظارت
• قرار می‌گیرد. طول زمان بستری برای عفونت کلیه، با توجه به وضعیت فرد متفاوت است.
• اگر پس از یک ارزیابی اولیه بین ۱۲ تا ۲۴ ساعت مشخص شود که عفونت خفیف وجود
• دارد و پاسخ بدن فرد به درمان خوب بوده ‌است و نگرانی بابت زایمان زودرس نیز وجود نداشته
• باشد، ممکن است پزشک اجازه دهد فرد از بیمارستان مرخص و ادامۀ درمان توسط آنتی‌بیوتیک
• خوراکی انجام شود. از سوی دیگر اگر بیمار دچار عفونت شدید باشد، نیاز به بستری
• شدن در بیمارستان برای درمان و نظارت بیشتر وجود خواهد داشت و تنها بعد از ۲۴ تا ۴۸
• ساعت پس از این که درجۀ حرارت بدن به حالت طبیعی برسد و هیچ علائمی از عفونت
• مشاهده نشود، امکان ترخیص از بیمارستان وجود خواهد داشت. پس از تکمیل درمان ممکن
• است پزشک برای پیشگیری از عفونت دیگر، یک دورۀ آنتی‌بیوتیک با دز کم تجویز کند.

  احتمال افزایش ابتلا به عفونت مجاری ادرار

  بارداری ریسک ابتلا به عفونت کلیه را افزایش می‌دهد. دلیل این امر مقدار زیاد هورمون

• پروژسترون است که باعث کاهش قدرت ماهیچه‌های میزنای می‌شود که ادرار را از کلیه
• به مثانه منتقل می‌کند و این منجر به گشاد شدن آنها و در نتیجه کاهش جریان ادرار خواهد
• شد. به علاوه با بزرگ شدن رحم به میزنای‌ها فشار وارد می‌شود و عبور ادرار از آنها با
• سرعت و راحتی همیشگی صورت نمی‌گیرد. ماهیچه‌های مثانه نیز در دوران بارداری قدرت
• خود را از دست می‌دهند. در این حالت، تخلیۀ کامل مثانه مشکل‌تر و مثانه مستعد ابتلا
• به ریفلاکس می‌شود که در این شرایط مقداری ادرار به میزنای‌ها برمی‌گردد و به سمت
• کلیه‌ها می‌رود. نتیجۀ چنین تغییراتی این است که زمان بیشتری طول می‌کشد تا ادرار
• در طول مجاری ادرار حرکت کند، بنابراین باکتری‌ها دیرتر از بدن خارج می‌شوند و زمان
• بیشتری برای تکثیر در مجاری ادرار پیدا می‌کنند و همچنین در اثر این تغییرات راحت‌تر به
• سمت کلیه حرکت خواهند کرد. علاوه بر این، ادرار در دوران بارداری خاصیت اسیدی کمتری
• دارد و از طرفی احتمال بیشتری وجود دارد که حاوی گلوکز باشد که هر دو مورد، فضا را برای
• رشد باکتری‌ها مساعدتر می‌کند.​

  راه‌های جلوگیری از ابتلا به عفونت ادراری

  اقدامات زیر می‌تواند در کاهش خطر ابتلا به عفونت‌های مجاری ادرار مؤثر باشد:

  • نوشیدن مقدار زیادی آب؛ حداقل ۸ لیوان در روز آب بنوشید.
  • وقتی نیاز به ادرار کردن دارید آن را نادیده نگیرید و سعی کنید موقع ادرار کردن مثانۀ
  • شما کاملاً خالی شود.
  • پس از دفع مدفوع، مقعد خود را از جلو به عقب پاک کنید تا از ورود باکتری‌های موجود
  • در مدفوع به مجرای ادرار جلوگیری شود.
  • ناحیۀ تناسلی خود را با استفاده از آب و صابون تمیز نگه دارید.
  • اندام تناسلی خود را قبل و بعد از نزدیکی جنسی تمیز کنید.
  • استفاده از محصولات بهداشتی مربوط به سلامت واژن مثل ژل، اسپری‌ها و صابون‌های
  • ضدباکتری قوی که ممکن است فضای مجاری ادرار و واژن را برای رشد باکتری‌ها مستعد کند
  • و همچنین استفاده از دوش واژینال در دوران بارداری توصیه نمی‌شود.

آزمایش غربالگری دیابت بارداری

غربالگری دیابت بین هفته‌های ۲۴ و ۲۸ بارداری انجام می‌شود. آزمایش غربالگری گلوکز

که آزمایش چالش گلوکز یا gct نیز نامیده می‌شود، به منظور بررسی دیابت بارداری تجویز

خواهد شد. در این مطلب می‌توانید با دلایل و چگونگی انجام این آزمایش، همچنین نتایج

و احساس شما پس از انجام آزمایش غربالگری دیابت آشنا شوید.

​

دلایل انجام آزمایش چالش گلوکز

در زمان بارداری مقاومت به انسولین افزایش می‌یابد و دیابت بارداری زمانی ایجاد می‌شود

که سطح قند خون یک زن بدون دیابت، در دوران بارداری افزایش می‌یابد. دیابت بارداری خطر

ابتلا به مسمومیت بارداری یا پره‌اکلامپسی، افسردگی و نیاز به سزارین را افزایش می‌دهد.

نوزادان متولدشده از مادران مبتلا به دیابت نیز در معرض خطر ماکروزومی یا بزرگی بیش از حد،

افت قند خون پس از تولد و زردی هستند. دیابت بارداری در صورت درمان نشدن می‌تواند

موجب مرگ داخل رحمی جنین نیز بشود. از آنجا که بیماری دیابت بارداری به ندرت علائمی

را بروز می‌دهد، تنها راه برای تشخیص آن انجام آزمایش است. آزمایش چالش گلوکز مانند هر

آزمایش غربالگری دیگری به تشخیص بیماری منجر نمی‌شود، بلکه برای شناسایی هرچه بیشتر

زنانی طراحی شده که ممکن است به دلیل مشکلاتی نیاز به آزمایش‌های بیشتر داشته باشند،

بنابراین نتیجۀ مثبت این آزمایش به این معنا نیست که فرد به دیابت بارداری مبتلاست.

اگر پاسخ آزمایش غربالگری شما مثبت باشد، نیاز به انجام آزمایش تحمل گلوکز دهانی یا o-gtt

دارید که آزمایشی طولانی‌تر و قطعی‌تر است و با اطمینان نشان می‌دهد که آیا شما مبتلا به دیابت

بارداری هستید یا خیر. اگر آزمایش ادرار که به طور معمول انجام می‌شود، نشان‌دهندۀ وجود

مقداری قند اضافی باشد یا ریسک بالایی برای ابتلا به دیابت داشته باشید، ممکن است پزشک

از شما بخواهد پیش از هفتۀ ۲۴ بارداری، غربالگری انجام دهید. اگر نتایج آزمایش طبیعی باشد،

غربالگری در هفته‌های ۲۴ تا ۲۸ بارداری نیز تکرار خواهد شد. البته اگر پیش از بارداری ابتلا به دیابت

تشخیص داده شود، نیاز به غربالگری وجود ندارد. در عوض باید با کمک پزشک خود برای کنترل این

وضعیت در دوران بارداری تلاش کنید.

چگونگی انجام آزمایش چالش گلوکز

هنگام مراجعه برای انجام آزمایش، یک محلول قند به فرد داده می‌شود که محتوی ۵۰ گرم گلوکز

حل‌شده در ۲۵۰ تا ۳۰۰ میلی‌لیتر آب است. این محلول طعمی شبیه به نوشابۀ خیلی شیرین دارد

و باید در مدت پنج دقیقه آن را سریع بنوشید. یک ساعت بعد برای بررسی سطح قند خون، یک نمونه

خون از شما گرفته می‌شود. این آزمایش مشخص می‌کند که بدن شما چگونه قند را به شکلی مؤثر

فرآوری می‌کند. نتیجۀ آزمایش باید طی چند روز آماده شود. این آزمایش را می‌توان در شرایط غیرناشتا

و در هر ساعت از روز، بدون توجه به آخرین وعدۀ غذایی انجام داد. در مدت انجام آزمایش، شما

باید در حالت نشسته قرار داشته باشید و از فعالیت بدنی شدید، نوشیدن چای یا قهوه و خوردن مواد

غذایی خودداری کنید. در صورت بروز عوارضی مانند تهوع باید در حالت خوابیده قرار بگیرید؛ اگر استفراغ

کردید، نتایج دیگر قابل اطمینان نیست و آزمایش نباید ادامه یابد. اگر مقدار قند اندازه‌گیری‌شده کمتر

از ۱۴۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر باشد، مشکلی محسوب نمی‌شود اما درصورتی‌که بیشتر از این مقدار باشد،

مرحلۀ دوم آزمایش انجام می‌شود که آزمایش تحمل گلوکز است.

چگونگی انجام آزمایش تحمل گلوکز

در آزمایش تحمل گلوکز فرد باید حداقل هشت ساعت ناشتا باشد. معمولاً از فرد خواسته می‌شود که

شب قبل از آزمایش دیروقت شام میل کند و بعد از آن ممکن است گفته شود از خوردن و نوشیدن هر

چیز به جز مقدار کمی آب خودداری کند، در نتیجه بهتر است صبح روز بعد، پیش از هر کاری این آزمایش

انجام شود. در روز آزمایش ابتدا یک نمونه خون برای اندازه‌گیری قند خون ناشتا گرفته می‌شود و پس

از آن محلولی حاوی ۱۰۰ گرم گلوکز خوراکی به فرد داده می‌شود. در این زمان طی سه ساعت، سه

نمونه خون به صورت هر ساعت یک بار، از بازو گرفته می‌شود تا خون مورد آزمایش قرار گیرد. از آنجا که

این آزمایش سه ساعت به طول می‌انجامد، حتماً نیاز به چیزی خواهید داشت تا سرتان را با آن گرم کنید،

زیرا در زمان تهیۀ نمونه خون باید در اتاق انتظار بنشینید. همچنین یک خوردنی همراه داشته باشید،

زیرا بعد از دریافت آخرین نمونه، احتمالاً گرسنه خواهید بود.

بعد از اعلام نتیجۀ آزمایش، درصورتی‌که حداقل دو مورد از مقادیر اندازه‌گیری‌شده بیشتر از مقدار استاندارد

باشد، پزشک تشخیص قطعی دیابت بارداری می‌دهد و اقدام‌های لازم را برای شما انجام خواهد داد. توجه

کنید که در برخی موارد، پزشکان به جای آزمایش چالش گلوکز، از ابتدا آزمایش تحمل گلوکز دو ساعته را در

خواست می‌کنند. این آزمایش مانند آزمایش تحمل گلوکز سه ساعته است، با این تفاوت که محلول گلوکز

خوراکی حاوی ۷۵ گرم گلوکز است و نمونه‌ها در مدت دو ساعت گرفته می‌شود. این نوع غربالگری در یک

مرحله انجام می‌شود و نتیجۀ آن قطعی است.

حس بیماری بعد از انجام این آزمایش

برخی از خانم‌های باردار پس از نوشیدن محلول گلوکز، حالت تهوع پیدا می‌کنند و حتی گاهی استفراغ می‌کنند.

درصورتی‌که آزمایش چالش گلوکز دارید، ممکن است خوردن چیزی چند ساعت قبل از آزمایش غربالگری در رفع

این حالت به شما کمک کند. اگر کمی پس از نوشیدن محلول دچار حالت تهوع شده‌اید باید یک روز دیگر دوباره

مراجعه و آزمایش را تکرار کنید. حالت تهوع در طول آزمایش تحمل گلوکز سه ساعته شایع‌تر است، چون محلول

مورد استفاده برای این آزمایش می‌تواند دو برابر شیرین‌تر یا حاوی دو برابر مایعات بیشتری از محلول مورد

استفاده در آزمایش غربالگری باشد و شما باید آن را با معدۀ خالی بنوشید.

بررسی نتایج آزمایش قند خون

پزشکان از استانداردهای مختلفی برای تعیین بالا یا پایین بودن سطح قند خون شما استفاده می‌کنند. در آزمایش

چالش گلوکز اگر سطح قند خون شما پس از آزمایش بیشتر از ۱۴۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر باشد، جواب آزمایش

مثبت است و نیاز به آزمایش تشخیصی قطعی تحمل گلوکز خواهد بود. در تست تحمل گلوکز سه ساعته، اگر

حداقل دو مورد از موارد اندازه‌گیری در ساعت‌های مختلف آزمایش بیشتر از مقادیر استاندارد آن باشد، پزشک

تشخیص قطعی دیابت بارداری خواهد داد. مقادیر استاندارد برای قند خون در آزمایش تحمل گلوکز سه ساعته

به شرح زیر است:

• قند خون ناشتا کمتر از ۹۵ میلی‌گرم در دسی‌لیتر
• قند خون یک ساعته کمتر از ۱۸۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر
• قند خون دو ساعته کمتر از ۱۵۵ میلی‌گرم در دسی‌لیتر
• قند خون سه ساعته کمتر از ۱۴۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر

در روش یک مرحله‌ای یا آزمایش تحمل گلوکز دو ساعته این مقادیر به شرح زیر است:

• قند خون ناشتا کمتر از ۹۲ میلی‌گرم در دسی‌لیتر
• قند خون یک ‌ساعته کمتر از ۱۸۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر
• قند خون دو ساعته کمتر از ۱۵۳ میلی‌گرم در دسی‌لیتر

درصورتی‌که پزشک تشخیص دیابت بارداری بدهد، احتمالاً از فرد خواهد خواست که با رعایت یک برنامۀ غذایی

مناسب، وضعیت سلامت خود را کنترل کند. دیابت بارداری معمولاً تا زمانی که باردار هستید ادامه می‌یابد، اما

برخی از خانم‌ها که در دوران بارداری به دیابت مبتلا می‌شوند، پس از زایمان نیز دچار آن خواهند بود، بنابراین

شش تا هشت هفته بعد از زایمان نیز انجام آزمایش ضروری است.

برنامه نظافت سریع و آسان درآشپزخانه

آشپزخانه مستعد ترین فضای خانه برای کثیف شدن است . در یک چشم به هم زدن ،

تبدیل به مکانی به هم ریخته با انبوهی ظرف کثیف و لکه های برجا مانده در گوشه

های نظافت  آشپزخانه می شود.

هنگام آشپزی دست فرد آغشته به انواع مواد خوراکی است و اغلب با بی دقتی

به اطراف مالیده می شود و لک هایی بر جای میگذارد. اما از طرف دیگر داشتن آشپزخانه ی

تمیز از نشانه های کدبانوگری و خوش سلیقگی یک خانم خانه است . با یک

برنامه نظافت ساده و سریع آشپزخانه ای همیشه تمیز داشته باشیم.

​

این کارها را هر روز انجام دهید :

– سینک را پس از شستن ظرفها کاملاً آبکشی کنید ( به مدت ۳۰ ثانیه )

– پس از اتمام طبخ غذا ، روی گاز را دستمال مرطوب بکشید ( به مدت یک دقیقه)

– در پایان روز کف آشپزخانه را تی بکشید ( دو دقیقه )

این کارها را هر هفته انجام دهید:

– کف آشپزخانه را با آب و مواد ضدعفونی کننده تمیز کنید ( ۵ دقیقه )

– روی کابینت ها و طبقه ها دستمال بکشید . بهتر است دستمال به مواد شوینده

آغشته باشد تا لکه ای بر جای نماند(۱۰ دقیقه)

– جاظرفی رو بشویید ( ۲-۳ دقیقه )

– روی پریزها را دستمال بکشید ( یک دقیقه )

– داخل یخچال ، مایکروویو ، تستر و .. را دستمال بکشید. این وسایل شاید در طول

یک هفته چندان کثیف نشده باشند ، اما از بین بردن لکه های احتمالی در صورت بر

جای ماندن آنها سخت است . ( دو دقیقه )

این کارها را هر فصل انجام دهید:

– داخل فریزر را خالی و تمیز کنید ( ۳۰ دقیقه )

– داخل کابینهایی را که وسایل دم دستی تان قرار دارند تمیز کنید. ( ۱۵ دقیقه )

– هوا کش بالای گاز را تمیز کنید ( ۱۰ دقیقه )

و چند نکته برای صرفه جویی در زمان خانم ها :

– در آشپزخانه یک فضای کوچک و در دسترس که مثل کابینت نیازی به باز و بسته کردن

نداشته باشد برای وسایل پر مصرف مانند لیوان ، فنجان ، و بشقاب دم دستی اختصاص دهید.

– هنگام کار کردن در آشپزخانه یک کاسه کوچک روی کابینت قرار بدهید و آشغال های مازاد

کارتان را درون آن بریزید و در پایان کار کلیه آشغال ها را درون سطل بریزید. به جای این که

چند بار سراغ سطل آشغال بروید.

رازهای نظافت منزل سریع

۱. با توقف خشک کن لباس ها را تا کنید

شاید نظافت لباس های کثیف را زود جارو کنید اما شاید آنها را تا نکنید؟ زمانی که خشک کن

توقف کرد و لباس ها گرم هستند آنها را تا کنید. در این صورت لباس ها چروک نخورده

و می توانید آنها را اتو کنید (در غیر این صورت مجبورید لباس های چروک بپوشید).

استفاده از خشک کن دستگاه باعث می شود در عرض چند ثانیه چروک لباس ها بازتر شده

و کارتان راحت شود.

نکته: تنظیمات دستگاه را طوری قرار دهید که در نظافت زمان تبدیل شدن آن به خشک کن

حضور داشته باشید و به محض توقف آن لباس ها را خارج کرده و اتو کنید.

​

۲. پس از درآوردن کفش ها آنها را در جای مناسب قرار دهید

اغلب ما کفش ها را درمی آوریم و بدون آنها به داخل خانه می رویم. بنابراین این وظیفه ای

است که همه ما باید انجام دهیم، مخصوصا اگر دارای فرزند باشیم و دائم از آنها بخواهیم

کفش های خود را مرتب کنند. اگر در خانه شما جای معینی برای درآوردن کفش ها نباشد

احتمالا هرکس هرجایی که دوست دارد کفش هایش را درمی آورد.

هیچ چیز بدتر از این نیست که بخواهید با عجله به جایی بروید و به دنبال لنگه دیگر کفش های

خود باشید. همچنین اینکه بخواهید درآوردن کفش ها را به همه یادآور شوید آزاردهنده خواهد

بود. برای کفش همه جای معینی را تعیین کنید تا همه در آنجا کفش شان را درآورند.

۳. ظروف کثیف را بشویید

یکی از مشکلاتی که اغلب ما به آن دچار هستیم این است که ظروف خود را به سرعت

نمی شوییم بلکه آنها را جمع می کنیم و بعد مجبوریم تعداد زیادی ظرف را به یک باره بشوییم.

در حالی که شستن یک یا دو ظرف آسان تر است. شستن سریع ظروف سینک را تمیز و نظافت

خالی نگه داشته و به اعضای دیگر هم یادآور می شود که خودشان ظروف را بشویند. همچنین

در این صورت دیگر مجبور نیستید چربی و غذای خشک شده را بسابید. در حالی که  اگر

ظروف تلنبار شوند برای آماده کردن شام مجبورید یک کار یکی دو دقیقه ای را طی دقایق

طولانی بشویید تا برای شام ظروف تمیز داشته باشید.

۴. پیشخوان و میز را تمیز نگه دارید

هیچ چیز بدتر از تمیز کردن لکه های میز یا پیشخوان نیست. زیرا همیشه باید یک دستمال

به دست گرفته و لکه ها و آلودگی ها را به سرعت تمیز کنید تا برای گذاشتن غذا و خوراکی

جای تمیزی پیدا شود. بنابراین بهتر است آن را به یک عادت تبدیل کنید. این عادت باعث می شود

همیشه خانه تان تمیز و مرتب باشد و هیچ لکه ای روی آن دیده نشود.

این عادت مانع از این می شود که آلودگی ها به قسمت های دیگر خانه هم گسترش یابد.

برای مثال، اگر یک شیشه شربت که دور آن چند قطره ریخته را از روی پیشخوان داخل یخچال بگذارید

سه نقطه کثیف خواهید داشت. در صورتی که اگر همان لحظه آن را تمیز کنید هم یخچال تمیز

می شود، هم پیشخوان و هم کابینت.

با تمیز نگه داشتن و مرتب کردن لباس های شسته، کفش ها، ظروف کثیف و سطوح کثیف

می توانید یک خانه تمیز و مرتب داشته باشید.