در هنگام آتش سوزی چه کپسولی برای کار ما مناسب است ؟

مواد خشک : در هنگام آتش سوزی مواد خشک و قابل اشتعال مانند چوب و …

باید از خاموش کننده های آبی برای خاموش کردن استفاده کنید .

برای مهار آتش در اینگونه اجسام قابل اشتعال می توانید با پوشاندن مواد قابل اشتعال

با یک ماده خشک شیمیایی آتش را نیز مهار کنید . ولی اگر از خاموش کننده بخواهید استفاده کنید

باید از خاموش کننده هایی که پایه آبی دارند استفاده کنید ( مانند کپسول آتش نشانی آب و گاز ).

مایعات : در آتش سوزی در مایعات قابل اشتعال مانند رنگ و گیریس و … باید

با استفاده از روش خفه کردن  ، آتش را خاموش کنید .

بنابراین بهترین انتخاب برای این سری از آتش ها استفاده از کپسول هایی است که

یک لایه بر روی ماده ایجاد می کند و مانع رسیدن اکسیژن به آن می شود باید استفاده کرد

( مانند کپسول  آتش نشانی کفو کپسول آتش نشانی هالوژن ).

                               

تجهیزات کامپیوتری : در این سری تجهیزات و به خصوص تجهیزات برقی از خاموش کننده هایی که رسانا هستند نباید استفاده شود .

 خاموش کننده های پودرو گاز نیز توصیه نمی شود چون به دلیل موادی که روی برد کامپیوتر و… تجهیزات کامپیوتری میشیند

تجهیزات را از کار می اندازد بنابراین بهترین انتخاب برای اینگونه آتش سوزی ها

استفاده ازکپسول آتش نشانی  گاز دی اکسید کربن co2 است.

تجهیزات فلزی : آتش سوزی هایی که توسط فلزات  مثل ذرات و براده های فلزاتی مانند منیزیم،

 آلیاژهای پتاسیم و…رخ می دهد را باید با روش خفه کردن آتش ، بوسیله ترکیبات پودری خشک که در

 کپسول آتش نشانی طراحی شده برای این نوع آتش سوزی ها وجود دارند ، آتش را خاموش کرد.

روش تشخیص کپسول آتش نشانی  co2 و  پودر و گاز

یکی از رایجترین و راحت ترین راه تشخیص کپسول های آتش نشانی گاز دی اکسید کربن co2

با دیگر کپسول های آتش نشانی پودر و گاز می توان به ساختار سیلندر و یا همان محفظه نگهداری مواد اشاره کرد.

در کپسول های پودرو گاز سیلندر آن سه تیکه است و بر روی بدنه جای جوش را مشاهده می کنید

اما در سیلندرهای گازی بدنه کپسول یک تیکه است و جای هیچگونه جوشی را روی بدنه مشاهده نمی کنید.

                                                                                                   

 یکی دیگر از راه های تشخیص می توان به خروجی شیپوری آن اشاره کرد.

دستورالعمل استفاده از کپسول اطفاء حریق پودر وگاز در حین آتش سوزی

۱.    خونسردی خود را حفظ می کنیم (حوادث زیادی در اثر عجله و بی احتیاطی

(زمین خوردن، ا فتادن کپسول آتش نشانی  بر روی پا و یا ا ندام های دیگر بدن و برخورد با دیگر پرسنل و… صورت گرفته است).
۲.    دقت شود که کپسول ا نتخابی جهت ا طفاء حریق مناسب است

(جهت ا طفاء حریق وسایل برقی و گران قیمت ودقیق از کپسول آتش نشانی گاز دی اکسید کربن CO2

استفاده شود چون پودر به داخل دستگاه نفوذ می کند و خسارات دیگری بر جای می گذارد ).
۳.    در فضای باز پشت به باد قرار می گیریم (در اتاق ها جلوی درب خروجی قرار می گیریم ).
۴.    کپسول را سروته کرده تا پودر داخل بهم بخورد.
۵.    ضامن را کشیده و شیلنگ را محکم در دست می گیریم زیرا در صورت آزاد شدن پودر، شیلنگ از کنترل خارج می شود.
۶.    به دلیل اینکه پرتاب مواد اطفایی پودر، بسته به ظرفیت دستگاه دارد ودر حدود ۵/۱ تا ۶ متر

می باشد باید در حین ا طفاء حریق فاصله از آتش جهت جلوگیری از مخاطرات رعایت گردد.
۷.    دسته تخلیه را فشار می دهیم و آتش را به صورت جاروب کردن خاموش می کنیم.
۸.    پس از اطفای حریق جهت شارژ  کپسول آتش نشانی  به واحد بهداشت و ایمنی و محیط زیست

(HSE) اطلاع می دهیم.

صحت انجام موارد بالا منوط به سالم بودن کپسول آتش نشانی می باشد.

تاریخ شارژ آن نباید گذشته باشد،درجه آن بر روی قرمز نباشد و پلمپ کپسول نیز باز نشده باشد.
تذکر : جابجایی کپسول نصب شده فقط با هماهنگی واحد ایمنی ،بهداشت و محیط زیست صورت می گیرد.

طرز استفاده از کپسول آتش نشانی گاز co2 :

به دلیل فشرده بودن گاز درون این کپسول آتش نشانی  هنگام استفاده نباید دست خود را به قسمت فلزی بالای کپسول بگیرید .

زیرا به دلیل خروج ناگهانی گاز بدنه فلزی به سرعت سرد شده و ممکن است که دست شما منجر به سوختگی سرد شود که شدت آن به مراتب خیلی بیشتر از دیگر آتش سوزی ها است.

پس هنگام استفاده از کپسول آتش نشانی گاز دی اکسید کربن co2 باید شیپور پلاستیکی که در قسمت خروجی آن تعبیه شده را در دستان خود بگیرید.

چگونه کپسول آتش نشانی مناسب را انتخاب کنیم؟

برای انتخاب کپسول آتش نشانی مناسب باید چکار کنیم؟

هنگامی که در مورد انتخاب خاموش کننده مناسب فکر می کنید، ابتدا از خودتان سوال کنید چه نوع حریقی ممکن است اتفاق بیفتد؟

داشتن کپسول آتش نشانی مناسب برای انواع مختلف آتش سوزی اهمیت بسیار زیادی دارد.

بسیاری از مردم تصور می کنند که یک کپسول آتش نشانی می تواند انواع مختلف حریق را خاموش کند و

این موضوع اهمیت چندانی ندارد! بعضی از خاموش کننده ها دارای پودر هستند که می تواند به

بعضی از تجهیزات حساس مانند کامپیوتر آسیب برساند، در حالیکه انواع دیگر باعث خسارت ناچیز شده و

یا حتی هیچ خسارتی به اینگونه تجهیزات وارد نمی کنند. در ادامه جهت راهنمایی شما برای انتخاب

نوع صحیح کپسول آتش نشانی، انواع حریق و نحوه انتخاب خاموش کننده مناسب برای هر یک از آنها شرح داده خواهد شد.

انواع آتش کدام اند؟

آتش به انواع مختلف شامل کلاس های A، B، C، D و K طبقه بندی می شود. کلاس حریق بر اساس نوع ماده سوختنی مشخص می گردد:

حریق نوع A:

این نوع آتش ناشی از مواد جامد نظیر چوب، کاغذ، پارچه، لاستیک و … است.

حریق نوع B:

این نوع آتش ناشی از مایعات قابل اشتعال مانند نفت، بنزین، گازوئیل، روغن و … و یا گازهای قابل اشتعال مانند گاز متان می باشد.

حریق نوع C:

در این نوع آتش، تجهیزات الکتریکی نظیر ترانس برق و کامپیوتر دخیل هستند.

حریق نوع D:

این نوع آتش ناشی از فلزات قابل اشتعال نظیر آلومینیوم و منیزیم می باشد.

حریق نوع K:

این نوع آتش ناشی از روغن های آشپزی بوده و در رستوران ها و آشپزخانه اتفاق می افتد.

چه نوع کپسول خاموش کننده برای چه نوع حریقی مناسب است؟

ارزیابی محل مورد نظر برای تعیین نوع، اندازه و وزن کپسول خاموش کننده دارای اهمیت می باشد.

برای تعیین نوع کپسول خاموش کننده ابتدا لازم است نوع مواد موجود در محل مشخص گردد.

در صورتی که در محل مورد نظر از مواد جامد اشتعال پذیری نظیر کاغذ، چوب، پلاستیک و پارچه استفاده می شود

(حریق نوع A)، استفاده از کپسول آتش نشانی آب و گاز توصیه می شود. علاوه بر این کپسول پودر و گاز نیز برای این منظور قابل استفاده است اما کارایی خاموش کننده آب و گاز در مورد جامدات اشتعال پذیر بیشتر می باشد. برای مایعات و گازهای اشتعال پذیر (حریق نوع B)، استفاده از کپسول خاموش کننده پودر و گاز توصیه می شود. برای حریق نوع C (حریق ناشی از الکتریسیته) می توان از کپسول پودر و گاز و یا کپسول Co2 استفاده نمود.

بهترین کپسول آتش نشانی برای خانه شما کدام است؟

معمولاً در خانه یا دفتر محل کار از خاموش کننده های مناسب جهت حریق نوع B، A و C یعنی کپسول آتش نشانی پودر و گاز که برای خاموش کردن حریق ناشی از جامدات، مایعات و گازهای قابل اشتعال و همچنین حریق ناشی از برق مناسب است، استفاده می شود. همیشه در هر طبقه از خانه خود یک کپسول پودر و گاز داشته باشید (پارکینگ را فراموش نکیند) و مطمئن شوید که همه ساکنین از محل آنها اطلاع دارند. همچنین می توانید یک کپسول CO2 را در آشپزخانه قرار دهید.

کپسول آتش نشانی مناسب رستوران ها و آشپزخانه ها کدام است؟

از آنجایی که در اماکنی مانند رستوران ها یا آشپزخانه ها از روغن های سرخ کردنی استفاده می شود و امکان آتش سوزی ناشی از روغن بیشتر است، استفاده از کپسول های خاموش کننده مناسب حریق نوع K مانند کپسول آتش نشانی پودر و گاز و کپسول آتش نشانی فوم توصیه می شود. همچنین جهت جلوگیری از آلوده شدن مواد غذایی و محیط آشپزخانه می توان از کپسول آتش نشانی CO2 در رستوران و آشپرخانه استفاده نمود. بنابراین توصیه می شود هر دو نوع خاموش کننده پودر و گاز و CO2 در اینگونه مکانها وجود داشته باشد.

کپسول آتش نشانی را کجا قرار دهیم؟

متخصصان توصیه می کنند که در هر طبقه حداقل یک کپسول خاموش کننده در محلی قرار داشته باشد که در صورت وقوع آتش سوزی، افراد برای پیدا کردن آن مجبور نباشند فاصله زیادی را طی کنند. در صورتی که کپسول خاموش کننده آتش به سرعت قابل دسترسی باشد، می توان آتش را خیلی زود مهار کرده و از گسترش آن و ایجاد خسارتهای جانی و مالی جلوگیری نمود. بنابراین نصب کپسول آتش نشانی در راهرو هر طبقه و در مکانی که به راحتی در دسترس و قابل مشاهده باشد توصیه می گردد. پیشنهاد می شود یک کپسول پودر و گاز در هر طبقه وجود داشته باشد و یک کپسول CO2 برای آشپزخانه، یک کپسول پودر و گاز برای پارکینگ و یک کپسول CO2 برای اتاق آسانسور در نظر گرفته شود.

نکات مهم در مورد کپسول خاموش کننده:

خاموش کننده های دستی به سادگی قابل انتقال به محل حریق هستند اما باید توجه داشت که این خاموش کننده ها برای اطفاء آتش سوزی های کوچک کاربرد داشته و در صورت گسترده بودن آتش باید با آتش نشانی (۱۲۵) تماس گرفت. دقت کنید که کپسول آتش نشانی باید در محل مناسب قرار داده شود تا به سادگی در دسترس بوده و از مواد قابل اشتعال و تجهیزاتی که ممکن است باعث آسیب رساندن به آنها شود مقداری فاصله داشته باشد. همچنین از قرار دادن کپسول ها در نزدیکی حرارت یا زیر نور مستقیم خورشید خودداری نمایید. می توانید برای دریافت مشاوره رایگان در خصوص خرید کپسول آتش نشانی از منوی تماس با ما استفاده کنید.

تاریخچه کپسول های آتش نشانی

 

​

باور کنید یا نه، کپسول های اطفاء حریق نه تنها بخش مهمی از ایمنی روزمره ما هستند، بلکه بخش مهمی از تاریخ و تمدن ما نیز به شمار می‌آیند. در اینجا بطور مختصر به ذکر تاریخچه ای از این مخزن های قرمز رنگ که هر روز آنها را در محیط خانه و کار می‌بینیم، می‌پردازیم.

آب، اولین ماده برای خاموش کردن

در حدود سال 200 قبل از میلاد مسیح، یک مخترع به نام تسیبیوس از اهالی اسکندریه واقع در شمال مصر کنونی، توانست نوعی پمپ دستی اختراع کند که قادر بود هنگام آتش سوزی با ریختن آب بر روی آتش آن را خاموش کند.

همچنین در تاریخ آمده که رومی ها نیز از سطل های بهم زنجیر شده برای خاموش کردن آتش و جلوگیری از سرایت آن به سایر نقاط شهرهایشان استفاده می‌کردند. سپس در قرون وسطی شروع به استفاده از دستگاهی به نام افشانه کردند که در واقع نوعی تفنگ آبی برای اطفاء حریق محسوب می‌شد. این افشانه تقریباً مانند یک پمپ دوچرخه ای کار می‌کرد و طرز کار آن این گونه بود که در ابتدا نازل به درون آب فرو می‌رفت و در ادامه با کشیدن پیستون، حدود یک لیتر مایع جذب دستگاه می‌شد. پس از اینکه افشانه شارژ می‌شد به سوی آتش پرتاب می‌شد، سپس پیستون به مکان اولیه خود برمی‌گشت تا دوباره آب را جذب کند. از این نوع افشانه ها در آتش سوزی بزرگی که در سال 1666 در لندن روی داد نیز استفاده شد.

​

مواد شیمیایی اولیه استفاده شده

اولین نسخه آتش نشانی مدرن و قابل حمل به شکل امروزی توسط کاپیتان جورج ویلیام مانبی در سال 1819 اختراع شد که شامل یک مخزن مسی به ظرفیت 3 گالن (13٫6 لیتر) بود که پر از خاکستر کربنات پتاسیم و هوای فشرده بود.

در حدود سال1912 میلادی نیز مخترعی به نام پیرنه، یک کپسول آتش نشانی حاوی تتراکلریدکربن و یا CTC را ابداع کرد که در آن مایعات از یک مخزن از جنس برنج یا کروم با کمک یک پمپ دستی تحت فشار خارج می‌شدند و بر روی سطح آتش فرو می‌ریختند. گنجایش این پمپ ها معمولاً 1٫1 لیتری، 0٫6 لیتری و یا 9 لیتری بود. ماده CTC در اثر انجام واکنش های شیمیایی، شعله های آتش را خاموش می‌کرد. کاربرد این خاموش کننده برای آتش سوزی های مایع و الکتریکی مناسب بود و هم چنان تا 60 سال بعد نیز در وسایل نقلیه موتوری مورد استفاد قرار می‌گرفت. هم اکنون مشخص شده که بخار و فرآورده های ناشی از احتراق این ماده شیمیائی بسیار سمی است بنابراین استفاده از این خاموش کننده ها در فضاهای محدود کاهش یافته است.

​

بکارگیری گاز و کف در خاموش کننده ها

در اواخر قرن نوزدهم نیز آلمون گرنجر آمریکایی از واکنش میان دو ماده شیمیائی اسید و باز (قلیا) یعنی  بی کربنات سدیم (بعنوان یک باز یا قلیا) و اسید سولفوریک (به عنوان یک اسید) بهره برد که اختراع وی باعث پاشیده شدن آب تحت فشار بر روی آتش و اطفاء آن گردید. مکانیسم کار دستگاه او این گونه بود که این نوع کپسول ها حاوی اسید سولفوریک بودند و از سیلندرهای حاوی 1 یا 2 گالن آب حاوی بی کربنات سدیم تشکیل شده بودند. در سیلندر این نوع کپسول ها یک بطری حاوی اسید سولفوریک فشرده بصورت معلق قرار داشت. پس از اینکه اسید با محلول بی کربنات مخلوط می‌شد، گاز دی اکسید کربن تشکیل می‌شد و درنتیجه آب تحت فشار از مخزن و از طریق یک شیلنگ کوتاه خارج می‌شد.

فوم های شیمیایی که در حال حاضر برای تولید کپسول های اطفاء حریق استفاده می‌شود برای اولین بار توسط الکساندر لورن در سال 1904 ابداع گردید. این فوم ها مانند اسید تولید شده از کربنات سدیم عمل می‌کنند اما در واقعیت با آنها متفاوت هستند. مخزن اصلی آن ها حاوی حجمی مشخص از بی کربنات سدیم محلول در آب است و ظرف داخلی نیز شامل آلومینیوم سولفات است. با ترکیب این مواد و بروز واکنش های شیمیایی بین آن ها، فوم وگاز دی اکسید کربن تولید می‌شود. این گاز باعث خروج سریع فوم و درنتیجه خاموش شدن آتش می‌شود.

در سال ۱۹۲۴ در آمریکا کپسول های اطفاء حریق حاوی دی اکسید کربن که باعث سرد شدن سریع آتش و خاموش شدن آن می‌شد اختراع گردید. مخازن حاوی دی اکسید کربن (در ایالات متحده آمریکا) توسط شرکت والتر کید در سال 1924 و در پاسخ به درخواست آزمایشگاه تلفن (مخترع معروف الکساندر گراهام بل) و به منظور خاموش کردن آتش سوزی که قبلاً در سوکت های تلفن رخ داده بود، ابداع شد. این کپسول شامل یک سیلندر ایستاده است که حاوی 7٫5 پوند (3٫4 کیلوگرم) گاز CO2 با یک دریچه گرد از جنس فلز برنج و یک شیلنگ پوشیده شده با یک قیف کامپوزیتی به عنوان نازل است.

امروزه هنوز هم CO2 ، گازی محبوب است زیرا یک عامل سازگار با لایه ازن بشمار می‌رود و کپسول های آتش نشانی حاوی این گاز به دلیل اینکه برای طبیعت زیان آور نیست، بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرد. دی اکسید کربن عمدتا با محبوس کردن و خفه کردن اکسیژن منجر به خاموش شدن آتش می‌شود. حتی زمانی تصور می‌شد این ماده با سرد کردن آتش کار می‌کند، اگر چه این تاثیر در اکثر آتش سوزی ها ناچیز است. این ویژگی به خوبی شناخته شده است و منجر به سوء استفاده گسترده از کپسول های اطفاء حریق از نوع دی اکسید کربن برای خنک کردن سریع نوشیدنی های الکلی شده است.

​

پیدایش مواد شیمیایی خشک

در سال 1928، DuGas (که بعدها توسط شرکت ANSUL خریداری شد) یک کپسول دارای کارتریج مواد شیمیایی خشک به بازار عرضه کرد که بطور خاص از ماده بی کربنات سدیم برای انجام واکنش های شیمیائی منجر به مقاومت در برابر رطوبت و جریان های آزاد استفاده می‌کرد. در این دستگاه، اپراتور یک سوپاپ گرد را به سمت بالا پرتاب می‌کرد تا کارتریج را سوراخ کند و بر اهرم روی سوپاپ واقع در انتهای شیر فشار وارد می‌کرد تا مواد شیمیایی را تخلیه کند. این اولین عامل در دسترس برای آتش سوزی های روی داده در مقیاس بزرگ بود که از مایعات و یا گازهای فشرده ناشی شده بودند و تا حدود زیادی نیز تا سال های 1950 یعنی زمانی که واحدهای شیمیایی کوچک برای استفاده در منزل به بازار عرضه شدند، عمدتاً هم چنان به شکلی خاص باقی ماند.

مواد شیمیایی خشک ABC نیز در دهه 1950 در اروپا ظاهر شدند. بعدها و در اوایل دهه 60، موادی مانند Super-K اختراع شد و در ادامه نیز Purple-K توسط نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا در اواخر دهه 1960 توسعه یافت.

در دهه 1970میلادی، Halon 1211 از اروپا به ایالات متحده منتقل شد، جایی که از اواخر دهه 40 یا اوایل دهه 50 استفاده شده بود. Halon 1301 نیز توسط شرکت آمریکائی DuPont و ارتش ایالات متحده در سال 1954 توسعه داده شد. کپسول های مبتنی بر ماده شیمیائی هالون هنوز هم در حال استفاده هستند اما اروپا و استرالیا طبق پروتکل مونترال (سال1987) به دلیل اثرات زیان بار زیست محیطی که این نوع کپسول ها از خود در طبیعت برجای می‌گذارند، استفاده از آن را به شدت محدود کرده اند. محدودیت های شدیدتری نیز برای استفاده از آن در دیگر نقاط جهان مانند ایالات متحده آمریکا، خاورمیانه و آسیا به اجرا گذاشته شده است.

بنابراین در پایان می‌توان گفت شکی نیست که کپسول های اطفاء حریق مسیری طولانی برای رسیدن به تکامل و توسعه پیموده‌اند و بهترین خط دفاعی ما در برای مقاومت در برابر آتش سوزی هستند اما این نکته نیز بسیار مهم است که بدانید چگونه می‌توان از یک کپسول آتش نشانی به شیوه درستی استفاده کرد و یا چگونه از آن حفاظت و نگهداری کرد.

از چه گازی در کپسول آتش نشانی استفاده می شود؟

استفاده از گاز در کپسول های آتش نشانی یکی از قسمت های غیر قابل چشم پوشی در کپسول های آتش نشانی است که به دو منظور از آن استفاده می کنند:

• خنک کردن محل آتش سوزی بوسیله گاز تحت فشار موجود در سیلندر کپسول آتش نشانی.
• کمک به انجام عملیات پاشش یا همان هدایت ماده خاموش کننده موجود در کپسول آتش نشانی.

در ادامه این مطلب از اپلیکیشن هومینو در خصوص گاز های مورد استفاده در کپسول های آتش نشانی با هم صحبت می کنیم و خصوصیات و ویژگی های کلیدی که در شناخت آنها لازم است را برای شما بازگو می کنیم، پس با ما همراه باشید.

در کپسول آتش نشانی از چه گاز هایی استفاده می کنند؟

گاز های مورد استفاده در کپسول های آتش نشانی به دو دسته تقسیم می شوند:

• گاز کربن دی اکسید یا CO2
• هوای خشک

روند استفاده از این گاز ها در کپسول های مختلف متفاوت است و بسته به نوع ماده خاموش کننده ای که در کپسول آتش نشانی استفاده شده دارد. 
در صورتی که ماده استفاده شده در کپسول آتش نشانی بر پایه آب باشد، به هیچ وجه نمی توان از گاز کربن دی اکسید یا CO2 استفاده کرد، چون استفاده از این گاز باعث می شود که آب موجود در کپسول آتش نشانی در زمان اطفاء حریق منجمد شود و به این صورت عملکرد کپسول آتش نشانی به طور کلی بهم میریزد. پس در چنین شرایطی بهترین انتخاب استفاده از هوای فشرده است، هوای فشرده گزینه مناسب برای استفاده در کپسول های آتش نشانی آب و گاز و کپسول های آتش نشانی فوم می باشد.

در کپسول آتش نشانی از چه گاز هایی استفاده می کنند؟

گاز های مورد استفاده در کپسول های آتش نشانی به دو دسته تقسیم می شوند:

• گاز کربن دی اکسید یا CO2
• هوای خشک

روند استفاده از این گاز ها در کپسول های مختلف متفاوت است و بسته به نوع ماده خاموش کننده ای که در کپسول آتش نشانی استفاده شده دارد. 
در صورتی که ماده استفاده شده در کپسول آتش نشانی بر پایه آب باشد، به هیچ وجه نمی توان از گاز کربن دی اکسید یا CO2 استفاده کرد، چون استفاده از این گاز باعث می شود که آب موجود در کپسول آتش نشانی در زمان اطفاء حریق منجمد شود و به این صورت عملکرد کپسول آتش نشانی به طور کلی بهم میریزد. پس در چنین شرایطی بهترین انتخاب استفاده از هوای فشرده است، هوای فشرده گزینه مناسب برای استفاده در کپسول های آتش نشانی آب و گاز و کپسول های آتش نشانی فوم می باشد.

گاز دی اکسید کربن یا CO2 در کپسول های آتش نشانی پودر و گاز، کپسول آتش نشانی CO2 و به طور کلی کپسول هایی که خاموش کننده آن ها بر پایه آب نیست استفاده می شود. گاز کربن دی اکسید وقتی برای قرار گرفتن در مخزن کپسول آتش نشانی فشرده می شود حرارت زیادی از دست می دهد. به همین دلیل در زمانی که شما قصد استفاده از این کپسول ها را دارید، این گاز علاوه بر این که کمک می کند که مواد داخل سیلندر آتش نشانی به بیرون و به سمت آتش هدایت شوند؛ به خاطر دمای پایینی که دارد حرارت آتش سوزی را تا حد زیادی کم می کند و باعث می شود که سریعتر اطفاء حریق را انجام دهید و از پیشرفت آتش سوزی جلوگیری کنید. در ادامه در خصوص استفاده از گاز CO2 در کپسول های آتش نشانی بیشتر توضیح خواهیم داد.

نحوه استفاده از گاز CO2 در کپسول آتش نشانی

گاز دی اکسید کربن یا CO2 به دو صورت در کپسول های آتش نشانی مورد استفاده قرار می گیرد:

• استفاده از گاز CO2 در کپسول های کاتریج بیرون
• استفاده از گاز CO2 در کپسول های کاتریج داخل

کاتریج بیرون

همانطور که از اسم این نوع کپسول آتش نشانی پیداست کاتریج آنها که حاوی گاز دی اکسید کربن است بیرون محفظه اصلی مواد خاموش کننده قرار دارد و با استفاده از اهرم یا فلکه که راه خروجی محفظه CO2 را کنترل می کند می توانید فشار لازم برای پاشش مواد خاموش کننده را تامین کنید. این کپسول ها دارای کاتریج بیرون یک سوپاپ عملکرد دارند که در صورتی که نیاز به استفاده بیشتری از گاز CO2 باشد، به شما امکان این کار را می دهد.
در ضمن بیشترین استفاده از این نوع کاتریج در کپسول های پودر و گاز است.

کاتریج داخل

در این نمونه کپسول آتش نشانی، کاتریج مخصوص CO2 و محفظه مخصوص مواد خاموش کننده در یک سیلندر قرار دارند و روند کاری آن ها به این صورت است که وقتی شما شیر کپسول را باز می کنید یا اهرم آن را فشار می دهید، راه خروجی کاتریج را باز می کنید و فشار لازم برای بیرون دادن خاموش کننده را تامین می کنید.

​

 

چندین دلیل آتش‌سوزی خودروها

خودروها می‌توانند به دلایل گوناگون انسانی و فنی و شیمیایی آتش بگیرند و در خیلی از مواقع ، مجموعه‌ای از عوامل مختلف دست در دست یکدیگر باعث آتش‌سوزی یک ماشین می‌شوند. شناخت این عوامل مطمئنا می‌تواند به دارنده‌ی خودرو کمک کند تا از موقعیت‌های مخاطره‌آمیز پرهیز کند ، اما به هر حال تضمینی در کار نیست.

همیشه یادتان باشد که اگر به هر علتی ماشین‌تان آتش گرفت سریعا از آن خارج شوید و تا جای ممکن از آن فاصله بگیرید ، چرا که شعله‌ای کوچک می‌تواند به‌سرعت گسترش یابد و در نتیجه ، وضعیت حادثه می‌تواند به ‌مراتب بدتر و فاجعه‌آمیزتر شود.

۱- نقص فنی:

نقص فنی معمولا به خودی خود باعث آتش‌سوزی ماشین نمی‌شود اما می‌تواند شرایط مساعدی برای بروز آن مهیا کند یا حتی موقعیتی ایجاد کند که آتش گرفتن ماشین اجتناب ‌ناپذیر شود.

معمولا خودروسازان توجه فراوانی روی این نقایص دارند و اگر موردی مشاهده شود بی‌درنگ و پیش از فراگیر شدن مشکل ، برای رفع آن اقدام می‌کنند. به هر حال هیچ سازنده‌ای دوست ندارد با ماشین‌های قابل اشتعال‌اش شناخته شود! باید توجه داشت که از یک طرف هر عیب و ایرادی لزوما منجر به آتش گرفتن ماشین نمی‌شود و از طرف دیگر ، نقص فنی صرفا نقطه‌ی شروع اتفاقاتی است که منجر به آتش‌سوزی می‌شوند.

۲- تعمیر و سرویس نامناسب:

خطای انسانی معمولا دلیل مستقیم آتش‌سوزی خودرو نیست اما بی‌توجهی به نگه‌داری از خودرو به ‌راحتی می‌تواند آن را به خطر بیندازد.

شکی نیست که فراموش‌کاری یا غفلت از سرویس درست و به ‌موقع وسیله‌ی نقلیه می‌تواند خطر آتش گرفتن ناخواسته و پیش‌بینی‌ نشده‌ی آن را نیز به همراه داشته باشد. اگر قطعات شکسته ، آب‌بندهای دارای نشتی یا سیم‌کشی معیوب را به حال خود رها کنید ، ماشین شما به یک بمب ساعتی متحرک تبدیل می‌شود.

موتوری که واشر خراب داشته باشد می‌تواند موجب چکه کردن مواد قابل اشتعال شود و سیم‌های فرسوده می‌توانند جرقه و اتصالی ایجاد کنند.

۳- باتری‌های هیبریدی و الکتریکی:

پاییز 2013 بود که یکی از خودروهای الکتریکی تسلا مدل اس که به‌عنوان «ایمن‌ترین خودرو تا کنون» معرفی شده بود آتش گرفت. این ماشین با سرعت زیادی در حرکت بود که جسم ریزی با آن برخورد کرد و باعث سوراخ شدن و اشتعال باتری شد. این مساله برای تسلا بسیار گران تمام شد چون ادعا کرده بود که تمام مشکلات ایمنی این گونه خودروها را برطرف کرده است. به هر حال این خودروها هنوز در آغاز راه‌اند و با مشارکت شرکت‌هایی مثل شورلت و جنرال موتورز ، امیدهای زیادی برای آینده‌ی ایمن آن‌ها وجود دارد.

۴- داغ شدن مبدل‌های کاتالیستی:

مبدل‌های کاتالیستی که به سیستم اگزوز متصل می‌شوند یکی از خطرات اصلی منجر به آتش‌سوزی هستند و در عین حال معمولا نادیده گرفته می‌شوند.

این مبدل‌ها اغلب به این دلیل داغ می‌شوند که میزان آلاینده‌های اگزوزی که می‌سوزانند بیش‌تر از ظرفیتی است که برای آنها در نظر گرفته شده است. در واقع اگر موتور ماشین شما به هر دلیلی درست کار نکند ، باعث سوخت ناقص بنزین می‌شود و مواد اضافی زیادی را روانه‌ی سیستم اگزوز می‌کند. به این ترتیب مبدل کاتالیستی باید کار اضافه‌ای انجام دهد و از حد معمول داغ‌تر شود. این مساله علاوه بر این که در دراز مدت به خود مبدل آسیب می‌رساند ، بخش‌های اطراف آن را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد.

با داغ شدن بیش از حد مبدل (که می‌تواند به بیش از هزار درجه‌ی سانتی‌گراد برسد) آتش‌سوزی در خودرو بسیار محتمل خواهد بود.

۵- داغ شدن موتور:

داغ شدن موتور به خودی خود باعث مشتعل شدن آن نمی‌شود ، اما می‌تواند دمای مایعات داخلی ماشین را بالا ببرد و باعث بیرون ریختن آنها از چرخه‌ی حرکت خودشان بشود. این مایعات ممکن است روی قسمت‌های داغ مثل موتور یا سیستم اگزوز بریزند و آتش بگیرند.

داغ شدن موتور می‌تواند ناشی از آب‌بندی معیوب یا واشر خراب باشد و بررسی فنی نیاز دارد.

به هر حال داغ شدن پیوسته‌ی موتور ماشین نشانه‌ی خطرناکی است که نباید از آن غافل شد.

۶- نشت مایعات:

در هر خودرو ، مایعات اشتعال‌پذیر و خطرناک گوناگونی مانند بنزین ، روغن موتور ، روغن ترمز ، روغن گیربکس و غیره وجود دارد که همگی در حینی که ماشین روشن است در گردش‌اند و با آسیب دیدن مسیر و شلنگ و مخزن‌شان می‌توانند موجب آتش‌سوزی شوند.

اگرچه چنین آتش‌سوزی‌ای احتمالا از محدوده‌ی موتور شروع می‌شود که تمام این مایعات خطرناک در آن جمع‌اند ، اما فراموش نکنید که بعضی از آن‌ها مثل بنزین و روغن ترمز در تمام طول ماشین در جریان‌ هستند.