سکته مغزی

سکته یا حادثه عروق مغزی، که امروزه به عنوان حمله مغزی از آن یاد می شود،

فقدان ناگهانی عملکرد مغز است که منجر به وقفه خونرسانی به بخشهایی از مغز می شود،

تقریبا این عارضه سومین علت مرگ در جهان به شمار می آید، شایعترین ریسک فاکتورهای

ابتلا به آن ‏HTN‏ (پرفشاری خون) و ‏DM‏ (دیابت) می باشد. درمان زود هنگام سبب می شود

نشانه های کمتری به وجود آید و فقدان عملکرد مغزی در سطح محدودتری پدید آید .

فرآیند پرستاری بیمار بهبود یافته از سکته :

مرحله حاد سکته ممکن است ۳-۱ روز طول بکشد این بیماران در

معرض چندین عارضه قرار دارند :

۱- عدم استقرار در وضعیتی مشخص همراه با مشکلات عضلانی و اسکلتی،

اشکال در بلع، اختلال در عملکرد مثانه و روده

۲- عدم توانایی در انجام امور مراقبت از خود

۳- از بین رفتن سلامت پوست بعد از اینکه سکته کلیه مراحل خود را طی کرد،

رسیدگی به بیمار متوجه آغاز سریع فعالیتهای توان بخشی برای کلیه نقایص

عصبی ایجاد شده می شود .

تشخیص های پرستاری :

۱-      اختلال در تحرکات فیزیکی (همی پلژی ، پارزی و عدم تعادل و هماهنگی)

۲-      درد (شانه دردناک) در ارتباط با همی پلژی و عدم استفاده از عضو

۳-      اختلال در مراقبت از خود (نظافت، توالت رفتن، جابجایی و تغذیه

۴-      تغییرات ادراکی حسی

۵-      دیس فاژی

۶-      بی اختیاری در ارتباط با شل شدن مثانه

۷-      تغییر در فرآیند مربوط به تفکر

۸-      اختلال در برقراری ارتباط کلامی

۹-      خطر بروز اختلال در سلامت پوست

(پلژی وپارزی و کاهش تحرک)

۱۰-   تغییر در فرآیندهای مربوط به خانواده در ارتباط با بیماری

نکته: اگر چه ناتوانی از روز وقوع سکته آغاز می شود این فرایند در دوران نقاهت تشدید

می یابد، شناخت بیمار قبل از سکته، از نظر توانائی ها، بیماری ها، وضعیت روحی،

وضعیت رفتاری و فعالیت­های روزانه بسیار مفید است .

مداخلات پرستاری :

بهبود وضعیت حرکت و پیشگیری از تغییر شکل مفاصل:

در بیماران همی پلژی وقتی بر عضلات ارادی کنترلی وجود نداشته باشد عضلات

خم کننده قوی نیروی خود را صرف کنترل برعضلات بازکننده می نمایند بازو تمایل دارد

به بدن نزدیکتر شده و به سمت داخل چرخش پیدا می کند، مچ پا در ناحیه قوزک تمایل

به گردش به خارج دارد، وپا نیز به طرف کف پا خمیده می شود، ‏

مداخلات پرستاری مربوطه شامل :

۱-      قراردادن اعضای خارجی در یک امتداد تا از آسیب اعصاب خصوصا اولناروپرونئال اجتناب شود،

بهتر است در طول شبانه روز از آتل خلفی استفاده شود تا وضعیت صحیح حین خواب نیز حفظ شود .

۲-      تغییر وضعیت بدن هر ۲ ساعت، اما مدت زمانی که به سمت قسمت بی حس می خوابد

باید کمتر باشد چون منجر به بروز اختلال حسی بیشتر می شود .

۳-      استفاده از ورزشهای ‏Passive‏ و پیشگیری از تشکیل لخته و آمبوی ریوی

بهبود فعالیت های مراقبت از خود :

به محض اینکه مددجو توانست بنشیند، باید وی را به انجام بهداشت و نظافت

شخصی تشویق نمود، (شانه زدن موها، مسواک زدن، استحمام و خوردن)که

می توان این فعالیتها را با یک دست انجام داد. مثلا در مورد لباس پوشیدن اگر

در وضعیت نیمه نشسته انجام شود راحت تر است چون انجام حرکات جبرانی بیمار

حین لباس پوشیدن که منجر به خستگی و پیچ خوردن عضلات بین دنده ای می شود

کاهش می یابد .رسیدگی به مشکلات حسی – ادراکی ایجاد شده :به بیماری که

میدان بینایی وی کاهش یافته، باید از سمتی که ادراک بینایی سالم دارد نزدیک شد،

و باید به وی آموزش داد که سر خود را در جهت میدان بینایی آسیب دیده ، بچرخاند،

زیاد کردن نور طبیعی یا مصنوعی و تهیه عینک در افزایش میدان بینایی اهمیت دارد .

کنترل دیس فاژی (اشکال در بلع) :

با توجه به اختلال عملکرد زبان دهان کام حلق و حنجره این بیماران باید از نظر بروز

حملات سرفه جمع شدن غذا در یک طرف دهان یا بازگرداندن مایعات از راه بینی

حین بلع کنترل شوند، این بیماران به شدت در معرض خطر آسپیراسیون پنومونی

دهیدره شدن و سوء تغذیه می باشند. بعد از کنترل رفلکس بلع رژیم مایعات غلیظ

یا پوره آغاز می شود .

نکته: جهت پیشگیری از آسپیراسیون مددجو را در وضعیت قائم نگه دارید .

کنترل عملکرد مثانه و روده :

بعد از بروز ‏CVA‏، مددجو دچار بی اختیاری زودگذر می شود چون مثانه تونوس خود را

از دست می دهد، با استفاده از روش استریل اقدام به سونداژ متناوب می شود .

نکته: بی اختیاری دائم ادراری نشاندهنده آسیب دو طرفه مغز است .

بیماران ممکن است دچار مشکلاتی در کنترل روده یا یبوست شوند که یبوست شایعتر

می باشد در صورت عدم ممنوعیت رژیم پرفیبر و مصرف مایعات (۲ تا ۳ لیتر روزانه) توصیه

می شود و برای عمل دفع ساعت معینی (معمولا بعد از صبحانه) در نظر گرفته شود .

بهبود فرآیند تفکر :

بعد از بروز سکته احتمال نقایص شناختی رفتاری و هیجانی بالا می رود که باید

در یک برنامه آموزشی مدون جهت پرورش قابلیتهای شناختی ادراکی تصویرسازی

جهت جبران ناتوانی های ایجاد شده مورد استفاده قرار گیرد .

نکته: پرستار نقش حمایتی را برعهده دارد وی به تدریج با استفاده از فیدبک های مثبت و

ارائه رفتاری امیدوارکننده به مددجو روحیه داده و وی را به انجام فعالیتهای مربوطه

تشویق می کند همزمان نیز پیشرفت وی را کنترل می نماید .

بهبود نحوه برقراری ارتباط :

در بعضی موارد، از عوارض سکته می توان به آفازی (اختلال در تکلم، درک گفتگو و بیان منظور)

اشاره کرد و اکثر بیمارانی که دچار پلژی سمت راست می شوند به دلیل ‏اینکه منطقه تکلم

(بروکا) در نیمکره چپ واقع شده است دچار مشکلات تکلم نیز می شوند گفتار درمانی

می تواند دراین بیماران موثر باشد .

حفظ سلامت پوست :

در بیماری که دچار سکته شده است به دلیل تغییر حسی و عدم توانایی در واکنش نسبت

به فشار و ناراحتی در چرخیدن یا حرکت خطر شکنندگی بافت را به همراه دارد ، تغییر وضعیت

هر ۲ ساعت فشار وارده به پوست را کاهش می دهد پوست باید تمیز و خشک باشد

ماساژ ملایم پوست سالم (قرمز نباشد) و تغذیه مناسب به حفظ سلامت آن کمک می کند.‏

بهبود روش های مقابله خانواده با بیماری :

اعضای خانواده مددجو، نقش بسیار مهمی در حمایت و مشورت با وی دارند.

خانواده نیازمند است بداند که فعالیتهای توان بخشی ممکن است مدتها طول بکشد،

پرستار باید تأثیر اجتماعی مراقبت در بیمار را بر خانواده بشناسد، خانواده را با خلقیات جدید

مددجو آشنا کند و در مورد نحوه برخورد صحیح با مددجو به آنها آموزش دهد .

مراقبت از بیمار مبتلا به پارکینسون

 

 پارکینسون یا PD Nursing Care، یکی از اختلالاتی به‌شمار می‌رود که بیشتر در میان افراد

کهنسال شایع است، اما گاهی حتی از سنین ۳۰ تا ۴۰ سالگی به بعد هم برخی نشانه‌های

آن را می‌توان در بعضی افراد تشخیص داد. این بیماری مزمن و پیشرونده است؛

یعنی این‌که از زمان بروز آن وضعیت فرد مبتلا به مرور بدتر و انجام دادن اعمالی برای او سخت‌تر می‌شود.

چگونه باید در خانه از فردی که به پارکینسون مبتلا شده مراقبت و پرستاری کرد

تا وضعیت او دیرتر رو به وخامت بگذارد و خود او نیز دچار مشکلات کمتری شود؟

در ادامه این نوشتار توضیحات بیشتر در این باره را بخوانید.

از ماده سیاه تا چربی اشباع‌ نشده

بخشی از مغز که با عنوان «ماده سیاه» شناخته می‌شود مسئولیت تولید ماده‌ای شیمیایی

به نام دوپامین را به‌عهده دارد. وقتی سلول‌های عصبی این ناحیه دچار عارضه و آسیب می‌شود

با تخریب سلول‌ها تناسب بین مقدار دوپامین و ماده شیمیایی دیگری به نام استیل کولین

بر هم می‌خورد و از آنجا که ترشحات تحریک‌کننده بیش از ترشحات مهارکننده بروز پیدا می‌کند،

آشفتگی‌های ناشی از آن در فرد سبب ایجاد اختلال در حرکت‌های ارادی و عدم مهار یا کنترل

حرکات می‌شود. البته باید ذکر کرد سطح دوپامین باید تا بیش از دوسوم کاهش یابد تا

بتوان علائم بالینی این بیماری را در فرد مشاهده کرد.

صدمه دیدن تروماتیک در ناحیه مغزی میانی، کمبود اسیدفولیک، وجود تومورها و عفونت‌ها،

استفاده زیاد از انواع فنوتیازین و داروهای آنتی‌سایکوتیک، قرار داشتن در معرض آفت‌کش‌ها،

استفاده از چربی‌های اشباع‌نشده، عوامل ژنتیک همچون آترواسکلروز و همچنین

مسمومیت‌های ناشی از مواد جیوه‌ای یا منوکسیدکربنی یا منگنز باعث افزایش احتمال و

به تبع آن سرعت گرفتن ابتلا به این بیماری عصبی می‌شود.

این بیماران اکثرا از نظر عقلانی مشکلی ندارند.

پارکینسون در اغلب مواقع از یک طرف بدن حمله خود را آغاز می‌کند و طی مدت پیشرفت

خود به طرف دیگر بدن نیز آسیب می‌رساند. از نظر جنسیتی نیز مردان بیشتر از زنان به

آن مبتلا می‌شوند.

نشانه‌های تشخیص فرد مبتلا

همچنان که اشاره شد در برخی افراد می‌توان از ۳۰ یا ۴۰ سالگی بعضی از

علائم بیماری را تشخیص داد اما معمولا افرادی با سن بالاتر از ۶۰ سال، بیشتر به این بیماری

دچار می‌شوند. از این رو اگر کسی از نزدیکانتان دارای نشانه‌های گفته شده در ادامه این نوشتار باشد،

بهتر است بدانید نیاز به معاینه دقیق پزشکی برای اطمینان از ابتلا یا عدم ابتلا به پارکینسون دارد:

لرزش دست و پا: معمولا در زمان استراحت بیشتر از مواقع فعالیت بروز می‌کند.

پلرزش‌های ناشی از پارکینسون را می‌توان در نواحی دست و پا مشاهده کرد.

پیچ‌خوردگی: حرکتی کم و بیش چرخشی بخصوص در انگشت شست صورت می‌گیرد

(حالتی که به «دیس‌کینزی» معروف است) و وضعیت این انگشت نسبت به انگشتان دیگر

مقداری دگرگون به نظر می‌رسد.

سفتی عضلات: از آنجا که این بیماری بر سیستم عصبی مرکزی بدن اثر می‌گذارد،

فرد مبتلا احساس می‌کند به‌تدریج عضلات بدنش سفت‌تر می‌شود. طوری که حرکت

دادن اندام‌ها برای او دشوار و بسیار سخت می‌شود.

مشکل در راه رفتن: شخص به‌خوبی سابق نمی‌تواند راه برود و اظهار می‌کند یک پای

او سفت شده. هنگام قدم زدن، پای آنها به سمت بیرون انحراف پیدا می‌کند

(دستشان نیز از بخش مچ کمی به سمت بیرون خم می‌شود) و در مراحل پیشرفته اندام‌های دیگر

نیز دچار همین وضعیت می‌شوند؛ به گونه‌ای که فرد مبتلا دچار کندی در حرکت شده

(با عنوان «برادی‌کینزی» مشهور است) و موقع جابه‌جا شدن، به اصطلاح عامیانه لخ‌لخ‌کنان

حرکت می‌کنند و در مراحل پیشرفته نیز به طور کلی دچار بی‌حرکتی (یا «آکینزی» و ناتوانی در حرکت) می‌شوند.

دشواری در بلع: از دیگر علائم این بیماری سخت شدن کنترل ماهیچه‌های دهان

بخصوص هنگام قورت دادن آب‌دهان است. شخص مبتلا حتی به‌سختی آب دهانش

را فرو می‌برد و اغلب در ناحیه دهانی دچار آبریزش است.

ابتلا به یبوست‌های پیاپی: در مواقعی که شخص دارو مصرف می‌کند در ناحیه معده و روده

حرکت‌های هضمی و انتقالی کاهش پیدا می‌کند و یبوست‌های ناشی از آن موجب شکایت بیمار می‌شود.

اختلال خواب: معمولا یکی دیگر از نشانه‌های این بیماری، به هم ریختگی وضعیت خواب شخص است.

کاهش و از دست دادن حس بویایی یا قدرت تکلم: مبتلایان به پارکینسون در تشخیص بو نیز

دچار مشکل می‌شوند. صحبت کردن در اغلب آنها کند و آهسته صورت می‌گیرد.

تغییرات جسمی دیگر: بسیاری از مبتلایان نمی‌توانند صاف بایستند و رو به جلو خم می‌شوند.

همچنین دفعات پلک زدن آنها کمتر می‌شود و صورتشان حالتی سرد و چوبین به خود می‌گیرد.

مراقبت‌های خانگی و درمانی

هر چند روش‌های جراحی برای رفع لرزش‌های شدید و همچنین شیوه‌هایی چون تحریک بخش‌هایی

از مغز با استفاده از الکترودهای مخصوص از سوی برخی متخصصان رایج است،

اما گفته می‌شود باوجود انجام تحقیقات بسیار، هنوز راهکارهای قطعی برای درمان این عارضه یافت نشده است.

با این حال، بیشتر پزشکان نه برای معالجه، بلکه برای کاهش سرعت پیشروی بیماری از برخی داروها

به جای عمل جراحی بهره می‌گیرند تا سطح دوپامین را در مغز بالا ببرند‌، هر چند همین

داروها نیز عوارض خاص خود را دارند.

به عنوان مثال، یکی از پرکاربردترین داروهایی که برای رفع مشکل برادی‌کینزی تجویز می‌شود

باید همراه با دارویی دیگر استفاده شود تا به‌خوبی عمل کند. این همراهی دارویی اگرچه از

برادی‌کینزی جلوگیری می‌کند، اما خود باعث ایجاد مشکل دیس‌کینزی یا پیچ‌خوردگی می‌شود.

از این مراقبت‌های مداوم پرستارانه برای این بیماران ضرورت می‌یابد.

ـ همواره طبق توصیه‌های پزشک عمل کنید و اگر درباره مورد یا موارد خاصی شک دارید

حتما از پزشک معالج بیمارتان راهنمایی و مشاوره بخواهید.

ـ بیماران مبتلا به پارکینسون اغلب به دلیل وضعیت خود دچار حالتی می‌شوند که به بحران

پارکینسونی معروف است. این بحران می‌تواند با علائمی چون عرق کردن بسیار و احساس تنگی

نفس همراه با بروز حالات برادی‌کینزی خود را نشان دهد. از این رو یادگیری روش‌های امدادی و

بخصوص کمک تنفسی و ماساژ قلبی برای کسانی که بیشتر با این بیمار سروکار دارند ضروری است.

ـ یکی از عواقب ابتلا به پارکینسون در بسیاری از مبتلایان، بویژه آنها که اطرافیانشان اصول مراقبت

بهینه را فرانگرفته‌اند، همراهی اختلالات دیگر همچون افسردگی است. بسیار مهم است که

در پرستاری از این‌گونه بیماران علاوه بر امدادهای درمانی جسمی، جنبه‌های روانی و

تقویت روحیه نیز در نظر گرفته شود. به این منظور هر قدر در آنها امیدواری ایجاد کنید و

فضایی نشاط‌بخش فراهم آورید، خود بیمار و خانواده او آسایش بیشتری خواهند داشت.

ترغیب بیمار به کارهایی چون باغبانی، نه تنها باعث سرگرم شدن وی می‌شود بلکه

سبب فعال شدن مفاصل او بویژه در ناحیه دست خواهد شد که مفید است.

ـ اگر از برنامه‌های حفظ و تقویت عضلانی پیروی شود، عوارض مشکل‌ساز بیماری

دیرتر فرد مبتلا را زمینگیر می‌کند. به این منظور بهتر است از سوی اعضای خانواده،

پیاده‌روی، شنا و حتی استفاده از دوچرخه‌های ثابت در این برنامه‌ها گنجانده شود و

نزدیکان به تشویق بیمار برای پیروی از این گونه فعالیت‌ها بپردازند.

ـ داروهای مصرفی این گروه از بیماران معمولا سبب کاهش فرآیندهای گوارشی و عمل ضعیف

دستگاه هاضمه می‌شود. در نتیجه این مشکل اغلب آنها با یبوست دست به گریبان خواهند بود.

از نظر خوراکی اگر غذاهای فیبردار و ملین در رژیم غذایی این افراد بگنجانید مشکلات

بیمار از این نظر کاهش فوق‌العاده‌ای خواهد داشت.

ـ پس از مشورت با پزشک، بهتر است در وعده‌های غذایی مبتلایان، خوراکی‌هایی بگنجانید

که ویتامین B3 و اسید فولیک داشته باشند زیرا این مواد غذایی در بدن مبتلایان به پارکینسون

افت زیادی دارد و هر قدر کاهش آن بیشتر باشد بیماری با سرعت بیشتری فرد را ناتوان و زمینگیر می‌کند.

ـ به دلیل اختلال در به حرکت درآوردن اندام و کاهش توانایی فرد در بلع، مدت غذا خوردن مبتلایان

طولانی‌تر و سخت‌تر از افراد عادی است. سعی کنید صبر و حوصله بیشتری هنگام غذا خوردن آنها داشته باشید.

ـ نوشیدن روزانه حداقل ۲ لیتر مایعات می‌تواند در رفع کم‌آبی بدن این دسته افراد مفید باشد و

به کاهش مشکلات یبوست منجر شود.

ـ غذاهای نرم برای این افراد بهتر است. (نه خیلی رقیق و به شکل کمی غلیظ یا پوره مانند)

ـ هنگام خواب بهتر است از تشکی استفاده شود که کمی سفت‌تر از حالت معمول باشد و

شخص مبتلا به پشت بخوابد. این روش باعث می‌شود اختلال در ستون مهره‌ها دیرتر پدید آید.

ـ مبل‌های راحتی یا صندلی‌هایی با نشیمنگاه بسیار نرم برای این دسته افراد چندان مناسب نیست،

چرا که بر سرعت تخریب جسمی بیمار می‌افزاید.

ـ بیمار را ترغیب کنید همواره از عصا یا واکر استفاده کند. هنگام استفاده از واکر نیز به او آموزش دهید

تا آنجا که می‌تواند از خم شدن روی دسته‌های آن خودداری کند.

ـ این بیماران برای استحمام به کمک نیاز دارند. بهتر است به این منظور نیز برنامه استحمام

به مواقعی موکول شود که داروها اثرات خود را بر شخص گذاشته‌اند و حال بهتری دارد.

همچنین در حمام می‌توان با ماساژ دادن عضلات از گرفتگی‌های دردناک عضلانی در این افراد کاست.

ـ اگر در منزل توالت فرنگی ثابت وجود ندارد، بهتر است از توالت‌های فرنگی متحرک و قابل حمل استفاده شود.

ـ به کودکان خانه تاکید کنید هرگز فرد مبتلا به پارکینسون را برای لرزش اندام‌ها یا برای مثال ریختن چای

و غذایشان تمسخر نکنند. این کار به‌شدت روح و روان بیمار سالمند را آزرده می‌کند.

مراقبت تسکینی سرطان ریه

 

سرطان ریه زمانی رخ می دهد که سلول های ریه تغییر کرده و شروع به رشد بی رویه بکنند،

که حاصل آن تشکیل تومور، ضایعات یا ندول است. تشکیل تومور ریه ممکن است در هر جایی از

ریه ها شروع شود. تومور ریه می تواند سرطانی یا خوش خیم باشد. زمانی که تومور سرطانی ریه

شروع به رشد کرد، ممکن است سلول های سرطانی به نقاط دیگر منتشر شود.

این سلول ها ممکن است از طریق جریان خون یا مایعات دیگر بدن به نام لنف منتقل شود.

مایع لنفی در عروق لنفاوی جریان دارد که مایعات و مواد جمع آوری شده را به ایستگاه های جمع آوری

لنف به نام گره های لنفاوی منتقل می کند. گره های لنفاوی ارگان های لوبیا شکلی هستند که به

بدن در مبارزه با عفونت کمک می کنند. گره های لنفاوی در داخل ریه، قفسه سینه و

جاهای دیگر بدن وجود دارند. جریان طبیعی لنف از داخل ریه به بیرون و به مرکز قفسه سینه است،

و به همین دلیل سرطان ریه ابتدا به گره های لنفاوی وسط قفسه سینه منتشر می شود.

بافت سرطانی که از طریق عروق لنفاوی یا خون به گره های لنفاوی یا بافت های مجاور

منتقل می شود را متاستاز سرطان می نامند.

علائم و درمان سرطان ریه – نقش مراقبت تسکینی

مراقبت تسکینی یکی از خدمات مراقبت بهداشتی تخصصی است که برای افراد مبتلا به

بیماری جدی از قبیل سرطان ریه انجام می شود. مراقبت تسکینی روی تسکین علائم، درد و

استرس متمرکز است. هدف از مراقبت تسکینی بهبود کیفیت زندگی بیمار و خانواده وی تا

سر حد ممکن می باشد. مراقبت تسکینی در هر سنی و در هر مرحله ای از بیماری

قابل استفاده است و می توان همزمان با درمان معمول بیماری از خدمات مراقبت تسکینی نیز استفاده نمود.

مراقبت تسکینی توسط تیمی متشکل از پزشک، پرستار، مددکار اجتماعی و

سایر تخصص ها با توجه به بیماری و با مشارکت پزشک معالج انجام می شود.

زمانی که شیمی درمانی برای درمان سرطان ریه شروع می شود،

مراقبت تسکینی به درمان عوارض جانبی از قبیل تهوع، استفراغ، درد، خستگی، یبوست و

اسهال، افسردگی و بی خوابی می پردازد. اشعه درمانی سرطان ریه گاهی اوقات

غذا خوردن را برای بیمار سخت رکده، موجب درد و خستگی می شود.

تیم های مراقبت تسکینی برای درمان این علائم آموزش خاص دیده اند.

مراقبت تسکینی می تواند برای تسکین درد بعد از عمل مفید باشد.

همچنین می تواند به شیوه های متفاوتی از دارو درمانی تا ماساژ به کاهش اضطراب،

آرامبخشی بیماری بپردازد. تشخیص سرطان ریه موجب احساس اضطراب، ترس و افسردگی می شود.

سئوالات متعددی به ذهن بیمار می رسد و نسبت به وضعیت آینده خود نگران می شود.

اعضای تیم مراقبت تسکینی می توانند با استفاده از آموزش های خاص خود به بیمار کمک کنند

و حمایت لازم را از بیمار بعمل آورند. بیماران می توانند مسائل، ترس ها و نگرانی ها خود را

با تیم مراقبت تسکینی در میان بگذارند و از طریق گفتار، دارو، منابع و راهبردهای آرام سازی کمک دریافت کنند.

از آنجایی که ۸۵% موارد سرطان ریه ریشه در کشیدن سیگار دارد، بیماران اغلب

خودشان را بخاطر بیماری سرزنش می کنند و معتقدند که بیماری قابل اجتناب بوده است.

تیم مراقبت تسکینی به کاوش این احساسات پرداخته و بیمار را به پذیرش و

برخورد عاقلانه با مسئله هدایت می کنند.

تیم مراقبت تسکینی می تواند به بیمار و خانواده وی در برنامه ریزی برای آینده و گرفتن تصمیمات

درمانی کمک کند. مددکاران تیم مراقبت تسکینی به برنامه ریزی ترخیص و برآورده کردن

نیازهای بیمار و خانواده وی کمک می کنند. از آنجایی که مراقبت تسکینی

یک مراقبت خانواده محور است، مراقبت برای بیمار و تمامی اعضای خانواده ارائه می شود.

تیم مراقبت تسکینی از لحظه تشخیص سرطان ریه به بعد تلاش می کند که بیمار و

خانواده وی تا سر حد ممکن بیشترین کیفیت زندگی را داشته باشند.

آنژیوگرافی و مراقبت های پرستاری آن

آنژیوگرافی روش طلایی و تهاجمی جهت تشخیص بیماری عروق کرونر (Coronary artery disease) است

که در آن کاتتر های شریانی یا وریدی را از طریق برخی عروق خونی به قلب وارد می کنند.

کاتتر ها عموما از طریق پوست و تحت هدایت فلوئوروسکوپی وارد عروق خونی می شوند.

کاربرد های مختلفی جهت آنژیوگرافی قابل تعریف است.

از جمله آنها می توان به بررسی ظرفیت شریان کرونر، تعیین طول اترواسکلروز، درصد انسداد

عروق کرونرو تشخیص پرفشاری خون شریان ریه اشاره کرد.همچنین این نتایج تعیین می کند

ترمیم عروق بیمار،از طریقآنژیوپلاستی بهتر است یا پیوند عروق کرونر (پیوند عروق کرونر).

 

تشخیص های پرستاری

نقص دانش در رابطه با بیماری

عدم آگاهی در رابطه با مراقبت از خود

ترس در رابطه با عوارض بعد از انجام عمل

اضطراب در رابطه با فرایند عمل

افزایش خطر عفونت در رابطه با ورود جسم خارجی به بدن

خطر خونریزی در رابطه با عدم هموئوستاز مناسب محل عمل

تجمع ترشحات ریه در رابطه با استراحت طولانی در تخت(در بیماران ریوی مزمن معمول است)

به طور کلی تشخیص های پرستاری این پورسیجر بر شرایط روحی و آموزش بیمار حاکم است

و تمرکز پرستاران باید بر روی این دو مورد و سایر مراقبت ها باشد.

 مداخلات پرستاری قبل از عمل:

• بررسی حساسیت بیمار به غذاهای دریایی یا ماده ید ( به دلیل استفاده از ماده حاجب)
• اخذ رضایت عمل
• ارسال نمونه ازمایشگاهی برای بررسی مارکرهای عفونی BUN,CR,NA,K,PT,PTT,INR,CBC
• بررسی وجود بیماری هایی مانند دیابت،نارسایی قلب،دهیدراتاسیون،بیماری کلیوی و
• سالمند بودن افراد (به دلیل احتمال ایجاد نفروپاتی)
• توضیح مختصر و در حد فهم بیمار در رابطه با پورسیجر
• هیدراتاسیون بیمار با سرم نرمال سالین
• ناشتا بودن ۸ الی ۱۲ ساعت قبل از عمل
• اطلاع بیمار از تجربه احساساتی مثل کوبش قفسه سینه حین انجام پورسیجر
• تشویق بیمار به صحبت درباره ترس و اضطاب خود

 مداخلات پرستاری حین عمل:

• حفظ خط وریدی

• مانیتورینگ قلبی

• کنترل وضعیت همودینامیک

• سرم تراپی

• تجویز ارام بخش برای بیمار

• تشویق بیمار به سرفه و تنفس عمیق و طولانی

• ارامش بخشیدن به بیمار از طریق صحبت کردن با وی

 

 مداخلات پرستاری بعد از عمل:

• حفظ خط وریدی
• مانیتورینگ قلبی
• کنترل وضعیت همودینامیک
• سرم تراپی
• کنترل محل عمل از نظر خونریزی و هماتوم طبق پروتکل مرکز درمانی
• کنترل نبض های محیطی اندام دستکاری شده
• ارزیابی درجه حرارت،رنگ و پرسازی عروق انتهایی تحت کاتتریزاسیون
• توجه به واکنش وازوواگال به شکل برادیکاردی،تهوع و افت فشار خون به
• خصوص هنگام خروج شیت شریانی
• استراحت در تخت به مدت ۶ ساعت
• وارد کردن فشار به محل انجام عمل جهت جلوگیری از خونریزی
• (در شریان رادیال از TRband و در شریان فمورال از کیسه شن استفاده می شود)
• قرار گرفتن پا در حالت مستقیم و زیر سر در ۳۰ درجه
• آموزش بیمار جهت گزارش فوری علایم درد قفسه سینه،خونریزی و اختلال محل ورود کاتتر
• تشویق بیمار جهت دریافت مایعات خوراکی و وریدی جهت دفع بهتر ماده حاجب
• کمک به بیمار برای اولین خروج از تخت وی
• کنترل از نظر هایپوتانسیون وضعیتی هنگام خروج
• در دسترس بودن وسایل احیای قلبی-ریوی
• عدم اعمال فشار بیش از حد بر روی اندام مورد عمل واقع شده
• ارسال مجدد نمونه BUN,CR جهت بررسی عملکرد کلیه بعد از اثر ماده حاجب

چگونه با کودک خود رفتار کنیم

بخش اول: قوانین ثابت و قابل احترامی تعیین کنید

بچه‌ها معمولا فکر می‌کنند هرکاری که دل‌شان می‌خواهد، باید انجام بدهند.

اگر هم چیزی خلاف میل‌شان باشد گریه می‌کنند، جیغ می‌زنند و یا با پرتاب کردن وسایل، اوقات‌تلخی می‌کنند.

هال رونکل (Hal Runkel) درمانگر خانواده اعتقاد دارد وقتی کودک درک کند که مرزهای تعریف‌شده و

خوبی وجود دارد، یاد می‌گیرد که خودش را با شرایط وفق بدهد و به محدودیت‌ها احترام بگذارد.

۱. توضیح بدهید چرا…

لازم نیست برای کارهایی که از فرزندتان می‌خواهید یا قوانینی که برای او وضع کرده‌اید، توضیحات جامع و

کاملی به او بدهید. اما اگر بداند دلایل قانع‌کننده‌ای وجود دارد، کمتر لجبازی می‌کند.

مثلا اگر قرار گذاشته‌اید که سر ساعت ۸ به رختخواب برود، به او بگویید این کار لازم است

چون بدن او را قوی و سالم نگه می‌دارد. یا اگر به او می‌گویید اسباب‌بازی‌هایش را جمع کند، دلیلش

این است که دفعه‌ی بعد که خواست بازی کند، دنبال‌شان نگردد.

۲. از او تعریف کنید

هر زمان که کودک از قوانین پیروی کرد یا کار مثبتی انجام داد، از او تعریف و قدردانی کنید. دکتر لری

کوئنیگ (Larry J. Koenig) نویسنده‌ی کتاب «تربیت هوشمندانه» می‌گوید: وقتی کودک تختش را مرتب

می‌کند یا اجازه می‌دهد خواهرش با اسباب‌بازی‌هایش بازی کند، حتما این رفتارش را تمجید کنید. به او

بگویید: «چه پسر بزرگی دارم که خودش تختشو مرتب می‌کنه و کاراشو خودش انجام میده.»

۳. خودتان هم قوانین را رعایت کنید

جودی آرنال (Judy Arnall) نویسنده‌ی کتاب «تربیت بدون نگرانی»

می‌گوید: «کودک باید ببیند که خودتان هم قوانین را رعایت می‌کنید.

وقتی از کار برمی‌گردید لباس‌هایتان را آویزان کنید، ظرف‌های کثیف را داخل سینک بگذارید و

وقتی ناراحتید گریه زاری و داد و بیداد نکنید. بچه‌ها زمانی درست رفتار می‌کنند که

ببینند شما هم به قوانین خودتان احترام می‌گذارید.»

۴. وجدان کودک را پرورش بدهید

اگر کودک‌تان به خاطر سرپیچی از قوانین شما احساس بدی داشت، سعی کنید این حس بد او را به

حداقل برسانید. درست است که کمی حس گناه برای کودک لازم است؛ چون باید بتواند درست و غلط

را تشخیص بدهد و سعی کند در مسیر درست حرکت کند؛ اما یادتان باشد از این‌گونه اتفاقات به عنوان

یک فرصت آموزشی بهره ببرید. دکتر هال پیشنهاد می‌کند در این مواقع به کودک بگویید: «می‌دونم ناراحتی

اما همه‌ی ما اشتباه می‌کنیم، فقط باید حواس‌مون باشه دفعه‌ی بد تکرارش نکنیم.»

بخش دوم: مهارت‌های حل مسئله را یادش بدهید

یکی از بزرگترین دلایل رفتارهای بد کودکان، احساس ناتوانی و ناامیدی آنهاست. دکتر بروکس (Dr. Brooks) در

این زمینه اعتقاد دارد زمانی‌ که کودکان ابزارهای مورد نیاز برای کشف خودشان را داشته باشند، بهتر رفتار می‌کنند

چون در این صورت بهتر مراقب خود هستند و به قول معروف کمتر صدای شما را در می‌آورند! و در صورت مواجهه با چالش‌ها درست‌ عمل می‌کنند.

۱. به کودک اجازه‌ی تصمیم‌گیری بدهید

درست است که فرزندتان کوچک است، اما به او فرصت بدهید که انتخاب کند. از او بپرسید: «دلت می‌خواد کدوم

لباس‌خوابت رو بپوشی؟»، «برای زنگ تفریحت چه ساندویچی دوست داری برات بذارم؟»، اگر کودک بتواند این تصمیمات

کوچک را بگیرد امور دیگر را بهتر اداره می‌کند، مثلا اگر با خواهرش دچار مشکل شود، دیگر از کارهای او شکایت

نخواهد کرد و نمی‌گوید: «ببین مامان اون نمی‌تونه!» بلکه صبر می‌کند تا او راه درست را پیدا کند.

۲. تشویقش کنید دوباره و دوباره سعی کند

من و شما می‌دانیم اگر همه‌ی کارهای کودک را خودمان انجام بدهیم، خب همه‌چیز سریع‌تر پیش می‌رود؛ اما مهم

این است که به کودک، مخصوصا کودک پیش‌دبستانی زمان کافی بدهیم خودش از پس کارهایش بربیاید. دکتر دونا

جنت (Donna M. Genett) نویسنده‌ی کتاب «به کودکان کمک کنید کارهایشان را در خانه و مدسه درست انجام بدهند»،

می‌گوید: «بگذارید کودک خودش بند کفش‌هایش را ببندد حتی اگر مجبور باشید کمی بیشتر منتظر بمانید. اجازه بدهید

خودش اسباب‌بازی‌هایش را جمع و جور کند یا جوراب‌هایش را درون ماشین لباسشویی بگذارد.»

۳. طوری کودک‌تان را تربیت کنید که درباره‌ی هرچیزی، همه‌ی جوانب را در نظر بگیرد

مهارت‌های شناختی کودک برای به چالش کشیدن خودش را تقویت کنید. مثلا وقتی درباره‌ی اینکه چگونه

باید کاری را به انجام برساند از شما سؤال می‌کند، جوابش را با سؤال بدهید. مثلا بگویید: «خودت فکر می‌کنی

باید چیکار کنی؟» با این سؤال اعتماد به نفس او را بالا می‌برید و کمک می‌کنید درباره‌ی مسائل عمیق‌تر تفکر کند و نگرش درستی داشته باشد.

بخش سوم: کمک کنید کودک‌تان صبر کردن را تمرین کند

هیچ‌کس از انتظار خوشش نمی‌آید، مخصوصا کودکان و نوجوان‌ها؛ چون ساختار تکاملی و عصبی آنها به گونه‌ای

است که علاقه دارند زودتر از همه‌چیز سر در بیاورند. بهتر است وقتی کودک نوپاست به او صبر و شکیبایی بیاموزیم.

ممکن است کمی سخت باشد و کودک مقاومت کند یا ناراحت شود اما این کار به او کمک می‌کند در آینده بتواند

راحت‌تر با مسائل روبه‌رو شود و صبر کردن برایش سخت نباشد و البته اگر قرار بود برای چیزی یا کاری صبر کند، رفتارهای ناخوشایندی نداشته باشد.

۱. بگذارید انتظار بکشد

هرچیزی را خواست، بلافاصله به او ندهید! دکتر اوسیت (Dr. Osit) در این زمینه می‌گوید: «اجازه بدهید فرزندتان

احساس ناخوشایند انتظار را تجربه کند؛ چون این یک تغییر بزرگ و مهم است». به فرزندتان کمک کنید که بی‌صبری خودش را مدیریت کند.

۲. به کودک‌تان درباره‌ی احساساتش بگویید

کودک نوپا وقتی منتظر می‌ماند، نمی‌تواند احساس سرخوردگی‌ و یأس خود را بیان کند! اما شما می‌توانید

برای احساسات مختلف او اسمی بگذارید و کمکش کنید آنها را به زبان بیاورد. از طرفی وقتی موفق شد

برای چیزی صبر کند، تشویقش کنید. اگر کودک پیش‌دبستانی شما توانست در برابر چیزی صبوری به خرج دهد،

به او بگویید: «می‌دونم که انتظار کار خیلی سختیه اما تو از پسش براومدی و این خیلی خوبه. تو صبر کردی».

نظر دکتر بروکس در این مورد این است که اگر شما برای صبر فرزندتان ارزش قائل شوید، او ترغیب می‌شود

بیشتر تلاش کند و به اندازه‌ی کافی صبر کند تا به نتیجه برسد.

۳. کودک‌تان را در اموری که نیاز به صبر دارد، مشارکت بدهید

کودکان را به کارهایی که فورا نتیجه نمی‌دهند و زمان می‌برند تا به ثمر برسند، تشویق کنید. مثلا از او بخواهید

با لگوهایش یک سازه‌ی متفاوت و کمی پیچیده‌تر بسازد، برایش پازل بخرید و از او بخواهید همراه شما بذر گل

بکارد و از آن مراقبت کند تا سبز شود. مطمئن شوید که کودک مدام با انواع گجت‌ها و بازی‌های کامپیوتری که فقط با فشار یک دکمه جواب می‌گیرد، سرگرم نیست!