کارشناس آنلاین خدمات خانگی و اداری

خدمت

هدف خدمات آنلاین و با کیفیت می باشذ

۴ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «مراقبتهای پزشکی و پرستاری» ثبت شده است

  • ۰
  • ۰

سکته مغزی

سکته یا حادثه عروق مغزی، که امروزه به عنوان حمله مغزی از آن یاد می شود،

فقدان ناگهانی عملکرد مغز است که منجر به وقفه خونرسانی به بخشهایی از مغز می شود،

تقریبا این عارضه سومین علت مرگ در جهان به شمار می آید، شایعترین ریسک فاکتورهای

ابتلا به آن ‏HTN‏ (پرفشاری خون) و ‏DM‏ (دیابت) می باشد. درمان زود هنگام سبب می شود

نشانه های کمتری به وجود آید و فقدان عملکرد مغزی در سطح محدودتری پدید آید .

فرآیند پرستاری بیمار بهبود یافته از سکته :
مرحله حاد سکته ممکن است ۳-۱ روز طول بکشد این بیماران در
معرض چندین عارضه قرار دارند :

۱- عدم استقرار در وضعیتی مشخص همراه با مشکلات عضلانی و اسکلتی،

اشکال در بلع، اختلال در عملکرد مثانه و روده

۲- عدم توانایی در انجام امور مراقبت از خود

۳- از بین رفتن سلامت پوست بعد از اینکه سکته کلیه مراحل خود را طی کرد،

رسیدگی به بیمار متوجه آغاز سریع فعالیتهای توان بخشی برای کلیه نقایص

عصبی ایجاد شده می شود .

تشخیص های پرستاری :

۱-      اختلال در تحرکات فیزیکی (همی پلژی ، پارزی و عدم تعادل و هماهنگی)

۲-      درد (شانه دردناک) در ارتباط با همی پلژی و عدم استفاده از عضو

۳-      اختلال در مراقبت از خود (نظافت، توالت رفتن، جابجایی و تغذیه

۴-      تغییرات ادراکی حسی

۵-      دیس فاژی

۶-      بی اختیاری در ارتباط با شل شدن مثانه

۷-      تغییر در فرآیند مربوط به تفکر

۸-      اختلال در برقراری ارتباط کلامی

۹-      خطر بروز اختلال در سلامت پوست

(پلژی وپارزی و کاهش تحرک)

۱۰-   تغییر در فرآیندهای مربوط به خانواده در ارتباط با بیماری

نکته: اگر چه ناتوانی از روز وقوع سکته آغاز می شود این فرایند در دوران نقاهت تشدید

می یابد، شناخت بیمار قبل از سکته، از نظر توانائی ها، بیماری ها، وضعیت روحی،

وضعیت رفتاری و فعالیت­های روزانه بسیار مفید است .

مداخلات پرستاری :

بهبود وضعیت حرکت و پیشگیری از تغییر شکل مفاصل:

در بیماران همی پلژی وقتی بر عضلات ارادی کنترلی وجود نداشته باشد عضلات

خم کننده قوی نیروی خود را صرف کنترل برعضلات بازکننده می نمایند بازو تمایل دارد

به بدن نزدیکتر شده و به سمت داخل چرخش پیدا می کند، مچ پا در ناحیه قوزک تمایل

به گردش به خارج دارد، وپا نیز به طرف کف پا خمیده می شود، ‏

مداخلات پرستاری مربوطه شامل :

۱-      قراردادن اعضای خارجی در یک امتداد تا از آسیب اعصاب خصوصا اولناروپرونئال اجتناب شود،

بهتر است در طول شبانه روز از آتل خلفی استفاده شود تا وضعیت صحیح حین خواب نیز حفظ شود .

۲-      تغییر وضعیت بدن هر ۲ ساعت، اما مدت زمانی که به سمت قسمت بی حس می خوابد

باید کمتر باشد چون منجر به بروز اختلال حسی بیشتر می شود .

۳-      استفاده از ورزشهای ‏Passive‏ و پیشگیری از تشکیل لخته و آمبوی ریوی

بهبود فعالیت های مراقبت از خود :

به محض اینکه مددجو توانست بنشیند، باید وی را به انجام بهداشت و نظافت

شخصی تشویق نمود، (شانه زدن موها، مسواک زدن، استحمام و خوردن)که

می توان این فعالیتها را با یک دست انجام داد. مثلا در مورد لباس پوشیدن اگر

در وضعیت نیمه نشسته انجام شود راحت تر است چون انجام حرکات جبرانی بیمار

حین لباس پوشیدن که منجر به خستگی و پیچ خوردن عضلات بین دنده ای می شود

کاهش می یابد .رسیدگی به مشکلات حسی – ادراکی ایجاد شده :به بیماری که

میدان بینایی وی کاهش یافته، باید از سمتی که ادراک بینایی سالم دارد نزدیک شد،

و باید به وی آموزش داد که سر خود را در جهت میدان بینایی آسیب دیده ، بچرخاند،

زیاد کردن نور طبیعی یا مصنوعی و تهیه عینک در افزایش میدان بینایی اهمیت دارد .

کنترل دیس فاژی (اشکال در بلع) :

با توجه به اختلال عملکرد زبان دهان کام حلق و حنجره این بیماران باید از نظر بروز

حملات سرفه جمع شدن غذا در یک طرف دهان یا بازگرداندن مایعات از راه بینی

حین بلع کنترل شوند، این بیماران به شدت در معرض خطر آسپیراسیون پنومونی

دهیدره شدن و سوء تغذیه می باشند. بعد از کنترل رفلکس بلع رژیم مایعات غلیظ

یا پوره آغاز می شود .

نکته: جهت پیشگیری از آسپیراسیون مددجو را در وضعیت قائم نگه دارید .

کنترل عملکرد مثانه و روده :

بعد از بروز ‏CVA‏، مددجو دچار بی اختیاری زودگذر می شود چون مثانه تونوس خود را

از دست می دهد، با استفاده از روش استریل اقدام به سونداژ متناوب می شود .

نکته: بی اختیاری دائم ادراری نشاندهنده آسیب دو طرفه مغز است .

بیماران ممکن است دچار مشکلاتی در کنترل روده یا یبوست شوند که یبوست شایعتر

می باشد در صورت عدم ممنوعیت رژیم پرفیبر و مصرف مایعات (۲ تا ۳ لیتر روزانه) توصیه

می شود و برای عمل دفع ساعت معینی (معمولا بعد از صبحانه) در نظر گرفته شود .

بهبود فرآیند تفکر :

بعد از بروز سکته احتمال نقایص شناختی رفتاری و هیجانی بالا می رود که باید

در یک برنامه آموزشی مدون جهت پرورش قابلیتهای شناختی ادراکی تصویرسازی

جهت جبران ناتوانی های ایجاد شده مورد استفاده قرار گیرد .

نکته: پرستار نقش حمایتی را برعهده دارد وی به تدریج با استفاده از فیدبک های مثبت و

ارائه رفتاری امیدوارکننده به مددجو روحیه داده و وی را به انجام فعالیتهای مربوطه

تشویق می کند همزمان نیز پیشرفت وی را کنترل می نماید .

بهبود نحوه برقراری ارتباط :

در بعضی موارد، از عوارض سکته می توان به آفازی (اختلال در تکلم، درک گفتگو و بیان منظور)

اشاره کرد و اکثر بیمارانی که دچار پلژی سمت راست می شوند به دلیل ‏اینکه منطقه تکلم

(بروکا) در نیمکره چپ واقع شده است دچار مشکلات تکلم نیز می شوند گفتار درمانی

می تواند دراین بیماران موثر باشد .

حفظ سلامت پوست :

در بیماری که دچار سکته شده است به دلیل تغییر حسی و عدم توانایی در واکنش نسبت

به فشار و ناراحتی در چرخیدن یا حرکت خطر شکنندگی بافت را به همراه دارد ، تغییر وضعیت

هر ۲ ساعت فشار وارده به پوست را کاهش می دهد پوست باید تمیز و خشک باشد

ماساژ ملایم پوست سالم (قرمز نباشد) و تغذیه مناسب به حفظ سلامت آن کمک می کند.‏

بهبود روش های مقابله خانواده با بیماری :

اعضای خانواده مددجو، نقش بسیار مهمی در حمایت و مشورت با وی دارند.

خانواده نیازمند است بداند که فعالیتهای توان بخشی ممکن است مدتها طول بکشد،

پرستار باید تأثیر اجتماعی مراقبت در بیمار را بر خانواده بشناسد، خانواده را با خلقیات جدید

مددجو آشنا کند و در مورد نحوه برخورد صحیح با مددجو به آنها آموزش دهد .

  • زهرا نقی پور
  • ۰
  • ۰

 

 پارکینسون یا PD Nursing Care، یکی از اختلالاتی به‌شمار می‌رود که بیشتر در میان افراد
کهنسال شایع است، اما گاهی حتی از سنین ۳۰ تا ۴۰ سالگی به بعد هم برخی نشانه‌های
آن را می‌توان در بعضی افراد تشخیص داد. این بیماری مزمن و پیشرونده است؛
یعنی این‌که از زمان بروز آن وضعیت فرد مبتلا به مرور بدتر و انجام دادن اعمالی برای او سخت‌تر می‌شود.
چگونه باید در خانه از فردی که به پارکینسون مبتلا شده مراقبت و پرستاری کرد
تا وضعیت او دیرتر رو به وخامت بگذارد و خود او نیز دچار مشکلات کمتری شود؟
در ادامه این نوشتار توضیحات بیشتر در این باره را بخوانید.

از ماده سیاه تا چربی اشباع‌ نشده

بخشی از مغز که با عنوان «ماده سیاه» شناخته می‌شود مسئولیت تولید ماده‌ای شیمیایی

به نام دوپامین را به‌عهده دارد. وقتی سلول‌های عصبی این ناحیه دچار عارضه و آسیب می‌شود
با تخریب سلول‌ها تناسب بین مقدار دوپامین و ماده شیمیایی دیگری به نام استیل کولین
بر هم می‌خورد و از آنجا که ترشحات تحریک‌کننده بیش از ترشحات مهارکننده بروز پیدا می‌کند،
آشفتگی‌های ناشی از آن در فرد سبب ایجاد اختلال در حرکت‌های ارادی و عدم مهار یا کنترل
حرکات می‌شود. البته باید ذکر کرد سطح دوپامین باید تا بیش از دوسوم کاهش یابد تا
بتوان علائم بالینی این بیماری را در فرد مشاهده کرد.

صدمه دیدن تروماتیک در ناحیه مغزی میانی، کمبود اسیدفولیک، وجود تومورها و عفونت‌ها،

استفاده زیاد از انواع فنوتیازین و داروهای آنتی‌سایکوتیک، قرار داشتن در معرض آفت‌کش‌ها،
استفاده از چربی‌های اشباع‌نشده، عوامل ژنتیک همچون آترواسکلروز و همچنین
مسمومیت‌های ناشی از مواد جیوه‌ای یا منوکسیدکربنی یا منگنز باعث افزایش احتمال و
به تبع آن سرعت گرفتن ابتلا به این بیماری عصبی می‌شود.
این بیماران اکثرا از نظر عقلانی مشکلی ندارند.

پارکینسون در اغلب مواقع از یک طرف بدن حمله خود را آغاز می‌کند و طی مدت پیشرفت

خود به طرف دیگر بدن نیز آسیب می‌رساند. از نظر جنسیتی نیز مردان بیشتر از زنان به
آن مبتلا می‌شوند.

نشانه‌های تشخیص فرد مبتلا

همچنان که اشاره شد در برخی افراد می‌توان از ۳۰ یا ۴۰ سالگی بعضی از

علائم بیماری را تشخیص داد اما معمولا افرادی با سن بالاتر از ۶۰ سال، بیشتر به این بیماری
دچار می‌شوند. از این رو اگر کسی از نزدیکانتان دارای نشانه‌های گفته شده در ادامه این نوشتار باشد،
بهتر است بدانید نیاز به معاینه دقیق پزشکی برای اطمینان از ابتلا یا عدم ابتلا به پارکینسون دارد:

لرزش دست و پا: معمولا در زمان استراحت بیشتر از مواقع فعالیت بروز می‌کند.

پلرزش‌های ناشی از پارکینسون را می‌توان در نواحی دست و پا مشاهده کرد.

پیچ‌خوردگی: حرکتی کم و بیش چرخشی بخصوص در انگشت شست صورت می‌گیرد

(حالتی که به «دیس‌کینزی» معروف است) و وضعیت این انگشت نسبت به انگشتان دیگر
مقداری دگرگون به نظر می‌رسد.

سفتی عضلات: از آنجا که این بیماری بر سیستم عصبی مرکزی بدن اثر می‌گذارد،

فرد مبتلا احساس می‌کند به‌تدریج عضلات بدنش سفت‌تر می‌شود. طوری که حرکت
دادن اندام‌ها برای او دشوار و بسیار سخت می‌شود.

مشکل در راه رفتن: شخص به‌خوبی سابق نمی‌تواند راه برود و اظهار می‌کند یک پای

او سفت شده. هنگام قدم زدن، پای آنها به سمت بیرون انحراف پیدا می‌کند
(دستشان نیز از بخش مچ کمی به سمت بیرون خم می‌شود) و در مراحل پیشرفته اندام‌های دیگر
نیز دچار همین وضعیت می‌شوند؛ به گونه‌ای که فرد مبتلا دچار کندی در حرکت شده
(با عنوان «برادی‌کینزی» مشهور است) و موقع جابه‌جا شدن، به اصطلاح عامیانه لخ‌لخ‌کنان
حرکت می‌کنند و در مراحل پیشرفته نیز به طور کلی دچار بی‌حرکتی (یا «آکینزی» و ناتوانی در حرکت) می‌شوند.

دشواری در بلع: از دیگر علائم این بیماری سخت شدن کنترل ماهیچه‌های دهان

بخصوص هنگام قورت دادن آب‌دهان است. شخص مبتلا حتی به‌سختی آب دهانش
را فرو می‌برد و اغلب در ناحیه دهانی دچار آبریزش است.

ابتلا به یبوست‌های پیاپی: در مواقعی که شخص دارو مصرف می‌کند در ناحیه معده و روده

حرکت‌های هضمی و انتقالی کاهش پیدا می‌کند و یبوست‌های ناشی از آن موجب شکایت بیمار می‌شود.

اختلال خواب: معمولا یکی دیگر از نشانه‌های این بیماری، به هم ریختگی وضعیت خواب شخص است.

کاهش و از دست دادن حس بویایی یا قدرت تکلم: مبتلایان به پارکینسون در تشخیص بو نیز

دچار مشکل می‌شوند. صحبت کردن در اغلب آنها کند و آهسته صورت می‌گیرد.

تغییرات جسمی دیگر: بسیاری از مبتلایان نمی‌توانند صاف بایستند و رو به جلو خم می‌شوند.

همچنین دفعات پلک زدن آنها کمتر می‌شود و صورتشان حالتی سرد و چوبین به خود می‌گیرد.

مراقبت‌های خانگی و درمانی

هر چند روش‌های جراحی برای رفع لرزش‌های شدید و همچنین شیوه‌هایی چون تحریک بخش‌هایی

از مغز با استفاده از الکترودهای مخصوص از سوی برخی متخصصان رایج است،
اما گفته می‌شود باوجود انجام تحقیقات بسیار، هنوز راهکارهای قطعی برای درمان این عارضه یافت نشده است.
با این حال، بیشتر پزشکان نه برای معالجه، بلکه برای کاهش سرعت پیشروی بیماری از برخی داروها
به جای عمل جراحی بهره می‌گیرند تا سطح دوپامین را در مغز بالا ببرند‌، هر چند همین
داروها نیز عوارض خاص خود را دارند.
به عنوان مثال، یکی از پرکاربردترین داروهایی که برای رفع مشکل برادی‌کینزی تجویز می‌شود
باید همراه با دارویی دیگر استفاده شود تا به‌خوبی عمل کند. این همراهی دارویی اگرچه از
برادی‌کینزی جلوگیری می‌کند، اما خود باعث ایجاد مشکل دیس‌کینزی یا پیچ‌خوردگی می‌شود.
از این مراقبت‌های مداوم پرستارانه برای این بیماران ضرورت می‌یابد.

ـ همواره طبق توصیه‌های پزشک عمل کنید و اگر درباره مورد یا موارد خاصی شک دارید

حتما از پزشک معالج بیمارتان راهنمایی و مشاوره بخواهید.

ـ بیماران مبتلا به پارکینسون اغلب به دلیل وضعیت خود دچار حالتی می‌شوند که به بحران

پارکینسونی معروف است. این بحران می‌تواند با علائمی چون عرق کردن بسیار و احساس تنگی
نفس همراه با بروز حالات برادی‌کینزی خود را نشان دهد. از این رو یادگیری روش‌های امدادی و
بخصوص کمک تنفسی و ماساژ قلبی برای کسانی که بیشتر با این بیمار سروکار دارند ضروری است.

ـ یکی از عواقب ابتلا به پارکینسون در بسیاری از مبتلایان، بویژه آنها که اطرافیانشان اصول مراقبت

بهینه را فرانگرفته‌اند، همراهی اختلالات دیگر همچون افسردگی است. بسیار مهم است که
در پرستاری از این‌گونه بیماران علاوه بر امدادهای درمانی جسمی، جنبه‌های روانی و
تقویت روحیه نیز در نظر گرفته شود. به این منظور هر قدر در آنها امیدواری ایجاد کنید و
فضایی نشاط‌بخش فراهم آورید، خود بیمار و خانواده او آسایش بیشتری خواهند داشت.
ترغیب بیمار به کارهایی چون باغبانی، نه تنها باعث سرگرم شدن وی می‌شود بلکه
سبب فعال شدن مفاصل او بویژه در ناحیه دست خواهد شد که مفید است.

ـ اگر از برنامه‌های حفظ و تقویت عضلانی پیروی شود، عوارض مشکل‌ساز بیماری

دیرتر فرد مبتلا را زمینگیر می‌کند. به این منظور بهتر است از سوی اعضای خانواده،
پیاده‌روی، شنا و حتی استفاده از دوچرخه‌های ثابت در این برنامه‌ها گنجانده شود و
نزدیکان به تشویق بیمار برای پیروی از این گونه فعالیت‌ها بپردازند.

ـ داروهای مصرفی این گروه از بیماران معمولا سبب کاهش فرآیندهای گوارشی و عمل ضعیف

دستگاه هاضمه می‌شود. در نتیجه این مشکل اغلب آنها با یبوست دست به گریبان خواهند بود.
از نظر خوراکی اگر غذاهای فیبردار و ملین در رژیم غذایی این افراد بگنجانید مشکلات
بیمار از این نظر کاهش فوق‌العاده‌ای خواهد داشت.

ـ پس از مشورت با پزشک، بهتر است در وعده‌های غذایی مبتلایان، خوراکی‌هایی بگنجانید

که ویتامین B3 و اسید فولیک داشته باشند زیرا این مواد غذایی در بدن مبتلایان به پارکینسون
افت زیادی دارد و هر قدر کاهش آن بیشتر باشد بیماری با سرعت بیشتری فرد را ناتوان و زمینگیر می‌کند.

ـ به دلیل اختلال در به حرکت درآوردن اندام و کاهش توانایی فرد در بلع، مدت غذا خوردن مبتلایان

طولانی‌تر و سخت‌تر از افراد عادی است. سعی کنید صبر و حوصله بیشتری هنگام غذا خوردن آنها داشته باشید.

ـ نوشیدن روزانه حداقل ۲ لیتر مایعات می‌تواند در رفع کم‌آبی بدن این دسته افراد مفید باشد و

به کاهش مشکلات یبوست منجر شود.

ـ غذاهای نرم برای این افراد بهتر است. (نه خیلی رقیق و به شکل کمی غلیظ یا پوره مانند)

ـ هنگام خواب بهتر است از تشکی استفاده شود که کمی سفت‌تر از حالت معمول باشد و

شخص مبتلا به پشت بخوابد. این روش باعث می‌شود اختلال در ستون مهره‌ها دیرتر پدید آید.

ـ مبل‌های راحتی یا صندلی‌هایی با نشیمنگاه بسیار نرم برای این دسته افراد چندان مناسب نیست،

چرا که بر سرعت تخریب جسمی بیمار می‌افزاید.

ـ بیمار را ترغیب کنید همواره از عصا یا واکر استفاده کند. هنگام استفاده از واکر نیز به او آموزش دهید

تا آنجا که می‌تواند از خم شدن روی دسته‌های آن خودداری کند.

ـ این بیماران برای استحمام به کمک نیاز دارند. بهتر است به این منظور نیز برنامه استحمام

به مواقعی موکول شود که داروها اثرات خود را بر شخص گذاشته‌اند و حال بهتری دارد.
همچنین در حمام می‌توان با ماساژ دادن عضلات از گرفتگی‌های دردناک عضلانی در این افراد کاست.

ـ اگر در منزل توالت فرنگی ثابت وجود ندارد، بهتر است از توالت‌های فرنگی متحرک و قابل حمل استفاده شود.

ـ به کودکان خانه تاکید کنید هرگز فرد مبتلا به پارکینسون را برای لرزش اندام‌ها یا برای مثال ریختن چای

و غذایشان تمسخر نکنند. این کار به‌شدت روح و روان بیمار سالمند را آزرده می‌کند.
  • زهرا نقی پور
  • ۰
  • ۰

بیماری آلزایمر بدون هیچ درمان قطعی و یا راه پیشگیری، نوع ناتوان کننده ای از زوال عقل به

شمار می رود که ۴.۵ میلیون آمریکایی را به خود مبتلا کرده است. پرستاران، قهرمانان گمنام حقیقی
این بیماری هستند. ۱۵ میلیون مراقبت کننده بیماران آلزایمری، همه ساله ۱۷ میلیارد ساعت مراقبت های
بدون دستمزد را ارائه می دهند. در صورتی که مسئول نگه داری از یک بیمار آلزایمری هستید، درک کنید
که این کار نیازمند به تعهدی عظیم و ۲۴ ساعته است و با گذر زمان بار مسئولیت شما افزایش پیدا می کند.
۹ نکته برای مدیریت مسئولیت و همچنین مراقبت از خودتان در این شرایط عبارتند از:

۱- شروع کار: برقراری ارتباط

برقراری ارتباط می تواند فرایندی خسته کننده برای طرفین درگیر بیماری باشد.

افراد مبتلا به آلزایمر اغلب برای پیدا کردن واژه مناسب دچار مشکل شده و به
دشواری اندیشه های خود را بروز می دهند. حتی ممکن است در فهمیدن سخنان شما
نیز دچار مشکل شوند. به طور کامل توجه فرد را به خود جلب نمایید و در تمامی مدت زمان
مکالمه ارتباط چشمی را حفظ کنید. بدون پریدن وسط حرف بیمار، اجازه دهید هر آنچه را
که می خواهد بگوید؛ در صورتی که حرفهای آنها با عقل جور در نیامد به احساسات آنها توجه کنید.
با صدا کردن نام بیمار توجه او را به خود جلب کرده و آرام و شمرده صحبت کنید.
هر بار تنها یک سوال مطرح کنید و برای دریافت پاسخ شکیبا باشید. طرز برخورد مثبت
خود را در حین مکالمه حفظ کنید.

۲- فعالیت های برنامه ریزی شده

برنامه ریزی و زمان بندی برای بیمار آلزایمری می تواند امری طاقت فرسا باشد؛ اما بنا به دلایلی

از اهمیت بسزایی برخوردار است. این فعالیت ها بیماران را از نظر فیزیکی و ذهنی فعال نگه می دارند
و باید امیدوار بود که به زندگی آنها ساختار و معنا بخشند. فعالیت ها بایستی همه روزه در زمان مشابه
برنامه ریزی شوند تا یک روند روزانه ثابت ایجاد کنند. برخی از ایده ها برای فعالیت ها
عبارتند از: قدم زدن، گوش دادن به آهنگ، بازی با کارت یا حیوانات خانگی؛ بیماران آلزایمری
به خوبی نسبت به این حیوانات عکس العمل نشان می دهند. در فعالیت انتخاب شده مشارکت
داشته باشید و همواره باعث دلگرمی بیمار شوید. بیمار را مجبور به انجام دادن کارهای دشوار و سخت نکنید.

۳- آماده سازی وعده غذایی منظم

وعده های غذایی سرشار از مواد مغذی به صورت منظم، حالت روحی و میزان انرژی بیمار آلزایمری

را بهبود خواهد بخشید، اما خوراندن این وعده های غذایی می تواند یک کار سخت باشد.
هرچند راه هایی وجود دارد که می تواند استرس حاکم در این زمان ها را برای هر دو طرف کاهش دهد.
اولا همانند فعالیت های برنامه ریزی شده، زمانهای معینی را برای صبحانه، ناهار و شام تنظیم کنید.
افراد مبتلا به آلزایمر خیلی ساده دچار پریشانی و سراسیمگی می شوند لذا میز غذا را تا حد امکان
ساده در نظر بگیرید؛ می توانید این کار را با حذف مواد غیر ضروری و تنها استفاده از ظروف نقره ای
مورد نیاز برای سرو غذا انجام دهید. سعی کنید تا از محافظ بشقاب یا ظروف نقره ای با دسته های بزرگ و
با طراحی ویژه استفاده نکنید. این امر باعث شلوغی میز غذا می شود. از لیوانهای پلاستیکی
بدون نشت برای نوشیدنی ها استفاده کنید. بیمار ممکن است غذا را سریعا ببلعد، از اینرو اطمینان حاصل کنید
که غذا چندان داغ نباشد. برای جلوگیری از گیج شدن بیمار، در هر وعده تنها ۱ یا ۲ غذا سرو نمایید.
غذاهایی که خوردن آنها با دست آسان است را نیز مد نظر قرار دهید.

۴- کمک به استحمام

حمام دادن فرد آلزایمری اغلب دشوارترین و خسته کننده ترین جنبه نگهداری از بیمار است.

بیمار می تواند در اثر این فرایند دچار اضطراب و نگرانی شود. در صورت بروز عکس العمل خاص
از طرف بیمار، آرامش خود را حفظ نمایید. واکنش های فیزیکی یا کلامی آنها را به دل نگیرید.
استحمام کامل می تواند عذاب آور باشد؛ در ضمن نیاز به تکرار روزانه این کار نیست.
۳ یا ۴ زمان معین در طول هفته برای آن در نظر بگیرید. حمام را با برداشتن اشیایی که
فرد می تواند بر روی آنها سُر بخورد، آماده نمایید. در صورت نیاز، دستگیره و صندلی وان
در حمام نصب کنید. صابون، شامپو و وسایل شستشو و استحمام می توانند موانع خطرناکی باشند،
از اینرو مکانی برای آنها به دور از صندلی تعبیه نمایید. از ترجیح بیمار در مورد حمام کامل
یا دوش گرفتن باخبر شده و مطمئن شوید دمای آب خیلی بالا نباشد. در صورتی که فرد نمی خواهد
لباس هایش را در آورد، حمام کردن یا دوش گرفتن را با لباس آغاز کنید تا در اثر خیس شدن لباس ها،
شاید بیمار تمایل به در آوردن آنها داشته باشد. بیمار را تشویق کنید تا در حد امکان کارها را
خود انجام دهد، اما برای کمک کردن در زمانهای ضروری تامل نکنید. هنگام خشک کردن،
بیمار را روی صندلی بنشانید و لباس های تازه وی را آماده کنید.

۵- مرتب کردن و ساده سازی کمد لباس بیماران

ظاهر مناسب می تواند یکی از راههای شاد کردن بیماران آلزایمری باشد و باعث شود

تا این افراد احساس بهتری نسبت به خود پیدا کنند. اگر کمد لباس یا کشوی آنها شلوغ باشد،
ممکن است دچار وحشت شوند. پس لباس های غیرضروری و کهنه را دور ریخته و باقی مانده ها
را مرتب کنید. لباس ها را به ترتیبی که باید پوشیده شوند، مرتب کنید. دستورالعمل های شفاهی
لباس پوشیدن را به کسی که دوستش دارید بگویید، اما اگر فرد قادر نباشد به تنهایی از پس این کار بر آید،
به وی کمک کنید. همواره بیمار را تشویق کنید.
به وی اجازه دهید هر آنچه دوست دارد بپوشد، حتی اگر با هم جور نباشند.

۶- نکات بهداشتی

افراد مبتلا به آلزایمر وظایف ساده خود را به راحتی فراموش می کنند؛ کارهای بهداشتی

مانند اصلاح کردن و مسواک زدن نیز از این امر مستثنا نیست. تیغ های معمولی به دلیل
خطر بریدگی توصیه نمی شوند. از تیغ های الکتریکی استفاده کرده و پس از چند بار مصرف
آن را تمیز کنید. بردن بیمار به آرایشگاه یا پیرایشگاه می تواند یک فکر خوب باشد؛ چرا که فعالیتی
هیجان انگیز است و به طور موقت وظایف مراقبتی شما را کاهش می دهد. اطمینان حاصل کنید
بیمار به طور مرتب مسواک می زند؛ این مورد برای سلامتی و بهداشت بسیار اهمیت دارد.
هرچند این احتمال وجود دارد که مجبور باشید در حین انجام این کار، همراه بیمار قدم بزنید
یا خود دندان های وی را با مسواک بشویید. در صورت امکان زمان بندی های معینی
برای معاینات دندانپزشکی در نظر بگیرید؛ دندانپزشک می تواند نکات بعدی را به شما پیشنهاد نماید.
برای تمامی جنبه های بهداشتی، بهتر است تا کارهای مربوط به خود را نزد بیمار انجام دهید
تا وی نیز از شما تقلید کند.

۷- مراقبت در مراحل آخر بیماری

با پیشرفت بیماری، مراقبت های روزانه افزایش یافته و چالش برانگیزتر خواهند شد.

مهربانی خود را نسبت به بیمار حفظ کنید حتی اگر علایم بیماری بسیار شدید باشد.
در صورت بستری شدن بیمار یا استفاده از ویلچر، ممکن است پوست وی کبود شده و
دچار پارگی شود و به راحتی عفونی گردد. با خشک نگه داشتن پوست بیمار از عفونت جلوگیری نمایید
و حالت خواب وی را هر چند ساعت یکبار تغییر دهید تا پوست قادر به نفس کشیدن باشد.
زیر مفاصل و مناطق استخوانی را با قرار دادن بالشت نرم نگه دارید.
ممکن است بیمار در دفع ادرار یا مدفوع دچار بی اختیاری شود؛
زمان و دفعات این کار را مورد نظارت قرار داده و زمان بندی وعده غذایی را با جدیت ادامه دهید.
بیماران مبتلا به آلزایمر اغلب دچار مشکلات بلع می شوند. اطمینان حاصل کنید
غذاها به راحتی قابل جویدنند و نوشیدنی ها نیز به راحتی قابل بلعیدن . با تمیز کردن دهان و
دندان بیمار به طور مرتب، از عفونت های کثیف جلوگیری نمایید و بریدگی ها را به سرعت
با پماد آنتی بیوتیکی درمان کنید. به یاد داشته باشید اگر درمان و نگه داری از بیمار رو به
سختی نهاد یا مدت زمان زیادی را طلبید، امکانات مراقبت ۲۴ ساعته همواره
یک گزینه محسوب می شود.

۸- مسائل ایمنی

امن نگه داشتن محیط خانه برای افراد مبتلا به آلزایمر امری بسیار حیاتی است.

مطمئن شوید کابل یا اشیای آزاد در کف زمین (که ممکن است بیمار به آنها گیر کند) وجود ندارد.
موارد خطرناک بالقوه مانند چاقوها، محصولات شوینده سمی و داروهای تجویزی را پنهان کرده و
یا در جایی مطمئن با امکان قفل کردن قرار دهید. ابزار خطرناک مانند چمن زن، اره و تجهیزات برقی
مانند مته و … را بیرون از خانه و در مکانی امن مانند آلونک نگه دارید. بیمار را درون خانه و به دور از
خطرات بیرونی حفظ کنید. برای این کار از قفل هایی در دو سمت درب خانه استفاده کنید.
تشخیص دهنده های دود و مونوکسید کربن نصب کرده و کپسول آتش نشانی نیز در دسترس داشته باشید.
اطمینان حاصل کنید تمامی فرش ها بر روی زمین محکمند.
فرش هایی را که امکان لغزیدن بر روی آنها وجود دارد، کنار بگذارید.
در صورتی که بیمار دچار محدودیت دید است، روشنایی مطلوب تمامی اتاق ها را تامین کنید.
سعی کنید اتاق ها شلوغ و بهم ریخته نباشند. به طور مرتب وزن و میزان سلامتی بیمار را مورد
بررسی قرار دهید. در صورت بروز هرگونه مشکل، تامل نکرده و کمک های پزشکی را دنبال کنید.
خدمات اورژانس پزشکی ۲۴ ساعته برای بیماران آلزایمری در دسترس بوده و پیشنهاد می شود.

۹- مراقبت از خود

مراقبت از بیمار مبتلا به آلزایمر از نظر فیزیکی و احساسی طاقت فرسا است.

مدیریت تمامی جنبه های زندگی یک فرد می تواند خسته کننده باشد واز این رو پرستاران زمان کافی
برای خود نخواهند داشت. اعضای خانواده نسبت به این واقعیت احساس اندوه و ناامیدی می کنند.
فردی که زمانی وی را دوست داشتند، اکنون همان آدم سابق نیست.
اطلاع از بیماری و حتی متخصص بودن در آن، می تواند کمک کند. در این صورت، نسبت به موقعیت ها
و یا رفتار خارج از انتظار، شکیباتر خواهید بود. منابع آنلاین فراوان مانند Med Help اطلاعاتی جامع در
مورد تمامی جنبه های آلزایمر فراهم کرده اند. می توانید راهنمایی ها و پشتیبانی های مورد
نیاز را از پزشکان یا مددکاران اجتماعی دریافت کنید. هرگز برای استراحت کردن و خلوت با خود احساس گناه نکنید.
ارتباط مرتب با اعضای خانواده به صورت حضوری یا تلفنی می تواند برای کنترل احساس تنهایی مفید باشد.
در صورتی که بستگانتان نزدیک شما زندگی می کنند، از آنها بخواهید تا به منزل شما رفت و آمد داشته باشند.
اگرچه انرژی زیادی را برای مراقبت از فردی دیگر صرف می کنید، اما خود را فراموش نکنید. فعالیت ورزشی
داشته باشید، به درستی غذا بخورید و معاینات پزشکی را به طور برنامه ریزی شده انجام دهید.
زمانهایی در نظر بگیرید تا کارهای مورد علاقه تان مانند دیدار دوستان یا سینما رفتن را انجام دهید.
در این صورت قادر خواهید بود تا با تنش فیزیکی واحساسی مربوط به مراقبت از یک بیمار آلزایمری
راحت تر کنار بیایید. در صورت احساس نیاز به صحبت کردن با مشاور یا سایر افراد در مورد موقعیت خود،
گروه های پشتیبان در سراسر کشور حضور دارند. ضمنا خطوط تماس ویژه از سوی انجمن آلزایمر پیشنهاد می شود.
  • زهرا نقی پور
  • ۰
  • ۰

آنژیوگرافی روش طلایی و تهاجمی جهت تشخیص بیماری عروق کرونر (Coronary artery disease) است

که در آن کاتتر های شریانی یا وریدی را از طریق برخی عروق خونی به قلب وارد می کنند.

کاتتر ها عموما از طریق پوست و تحت هدایت فلوئوروسکوپی وارد عروق خونی می شوند.

کاربرد های مختلفی جهت آنژیوگرافی قابل تعریف است.

از جمله آنها می توان به بررسی ظرفیت شریان کرونر، تعیین طول اترواسکلروز، درصد انسداد

عروق کرونرو تشخیص پرفشاری خون شریان ریه اشاره کرد.همچنین این نتایج تعیین می کند

ترمیم عروق بیمار،از طریقآنژیوپلاستی بهتر است یا پیوند عروق کرونر (پیوند عروق کرونر).

 

تشخیص های پرستاری

نقص دانش در رابطه با بیماری
عدم آگاهی در رابطه با مراقبت از خود
ترس در رابطه با عوارض بعد از انجام عمل
اضطراب در رابطه با فرایند عمل
افزایش خطر عفونت در رابطه با ورود جسم خارجی به بدن
خطر خونریزی در رابطه با عدم هموئوستاز مناسب محل عمل
تجمع ترشحات ریه در رابطه با استراحت طولانی در تخت(در بیماران ریوی مزمن معمول است)
به طور کلی تشخیص های پرستاری این پورسیجر بر شرایط روحی و آموزش بیمار حاکم است
و تمرکز پرستاران باید بر روی این دو مورد و سایر مراقبت ها باشد.

 مداخلات پرستاری قبل از عمل:

  • بررسی حساسیت بیمار به غذاهای دریایی یا ماده ید ( به دلیل استفاده از ماده حاجب)
  • اخذ رضایت عمل
  • ارسال نمونه ازمایشگاهی برای بررسی مارکرهای عفونی BUN,CR,NA,K,PT,PTT,INR,CBC
  • بررسی وجود بیماری هایی مانند دیابت،نارسایی قلب،دهیدراتاسیون،بیماری کلیوی و
  • سالمند بودن افراد (به دلیل احتمال ایجاد نفروپاتی)
  • توضیح مختصر و در حد فهم بیمار در رابطه با پورسیجر
  • هیدراتاسیون بیمار با سرم نرمال سالین
  • ناشتا بودن ۸ الی ۱۲ ساعت قبل از عمل
  • اطلاع بیمار از تجربه احساساتی مثل کوبش قفسه سینه حین انجام پورسیجر
  • تشویق بیمار به صحبت درباره ترس و اضطاب خود

 مداخلات پرستاری حین عمل:

  • حفظ خط وریدی
  • مانیتورینگ قلبی
  • کنترل وضعیت همودینامیک
  • سرم تراپی
  • تجویز ارام بخش برای بیمار
  • تشویق بیمار به سرفه و تنفس عمیق و طولانی
  • ارامش بخشیدن به بیمار از طریق صحبت کردن با وی

 

 مداخلات پرستاری بعد از عمل:

  • حفظ خط وریدی
  • مانیتورینگ قلبی
  • کنترل وضعیت همودینامیک
  • سرم تراپی
  • کنترل محل عمل از نظر خونریزی و هماتوم طبق پروتکل مرکز درمانی
  • کنترل نبض های محیطی اندام دستکاری شده
  • ارزیابی درجه حرارت،رنگ و پرسازی عروق انتهایی تحت کاتتریزاسیون
  • توجه به واکنش وازوواگال به شکل برادیکاردی،تهوع و افت فشار خون به
  • خصوص هنگام خروج شیت شریانی
  • استراحت در تخت به مدت ۶ ساعت
  • وارد کردن فشار به محل انجام عمل جهت جلوگیری از خونریزی
  • (در شریان رادیال از TRband و در شریان فمورال از کیسه شن استفاده می شود)
  • قرار گرفتن پا در حالت مستقیم و زیر سر در ۳۰ درجه
  • آموزش بیمار جهت گزارش فوری علایم درد قفسه سینه،خونریزی و اختلال محل ورود کاتتر
  • تشویق بیمار جهت دریافت مایعات خوراکی و وریدی جهت دفع بهتر ماده حاجب
  • کمک به بیمار برای اولین خروج از تخت وی
  • کنترل از نظر هایپوتانسیون وضعیتی هنگام خروج
  • در دسترس بودن وسایل احیای قلبی-ریوی
  • عدم اعمال فشار بیش از حد بر روی اندام مورد عمل واقع شده
  • ارسال مجدد نمونه BUN,CR جهت بررسی عملکرد کلیه بعد از اثر ماده حاجب
  • زهرا نقی پور